Drodzy Diecezjanie! Drodzy Bracia!

Z wielką radością – po niełatwym okresie pandemicznych ograniczeń – zapraszam Was w niedzielę 29 maja na modlitewne spotkanie przed wizerunkiem Matki Bożej Piekarskiej, w ramach tradycyjnej pielgrzymki mężczyzn i młodzieńców do Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej. Bożej Opatrzności powierzymy osobiste intencje, przyszłość Górnego Śląska i naszej archidiecezji. Będziemy się modlić o dar pokoju w ludzkiej rodzinie, zwłaszcza w Ukrainie. Bożemu Miłosierdziu powierzymy górników, tragicznie zmarłych w czasie ostatnich katastrof w kopalniach Jastrzębskiej Spółki Węglowej. Modlitwą otoczymy ich rodziny – żony, dzieci, rodziców oraz wszystkich poszkodowanych i przebywających w szpitalach, a także ratowników górniczych, służby medyczne, zwłaszcza z Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śl., oraz zarządy i załogi kopalń metanowych, w których wydobywanie węgla jest szczególnie niebezpieczne i wymaga wyjątkowej rozwagi.

Bracia! Serdecznie zachęcam Was do podjęcia trudu pielgrzymowania w ramach pielgrzymek pieszych, rowerowych czy autokarowych, wspólnotowych lub indywidualnych, aby przed Obliczem Maryi, Nauczycielki wiary i Gwiazdy Nowej Ewangelizacji odkrywać osobistą i wspólnotową misję w świecie. Na piekarskie wzgórze zapraszam wszystkie męskie stowarzyszenia oraz młodzież męską zaangażowaną ewangelizacyjnie w Duszpasterstwie Akademickim, Ruchu Światło-Życie, Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, Służbie Liturgicznej, harcerstwie i w jakichkolwiek formach wolontariatu. Serdecznie proszę, aby parafialne rady duszpasterskie – obecne w każdej parafii – zorganizowały wyjazd parafialnej delegacji do piekarskiego sanktuarium.

W dniu pielgrzymki dołączy do nas abp Jan Romeo Pawłowski z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej, który o godz. 11.00 będzie przewodniczył Mszy św. i wygłosi słowo Boże. Eucharystię poprzedzi procesja z bazyliki na piekarskie wzgórze, powitanie Matki Bożej i słowo społeczne metropolity katowickiego.

Bracia i Siostry! Pielgrzymkę rozpoczniemy o godz. 8.00 śpiewem Godzinek ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP i modlitwą różańcową. Po zakończonej Eucharystii zapraszam Was do udziału w godzinie ewangelizacyjnej. Nabożeństwu majowemu o godz. 15.00 będzie przewodniczył i homilię wygłosi arcybiskup koadiutor Adrian Galbas. Wiernych, którzy z różnych względów nie będą mogli uczestniczyć w pielgrzymce, zachęcam do duchowej łączności i modlitwy za pośrednictwem transmisji w Telewizji Polonia, TVP3 Katowice, Radiu eM i Radiu Katowice.

Oczekując naszego spotkania u Śląskiej Gospodyni, z serca błogosławię na trud pielgrzymowania: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup Metropolita

Katowicki

Katowice, 12 maja 2022 r.

Drodzy Bracia i Siostry!

Dzisiaj, w niedzielę Dobrego Pasterza, ośmiu diakonów rozpocznie wieczorem rekolekcje, przygotowujące ich bezpośrednio do przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich w stopniu prezbiteratu. Diakonów pochodzących ze wspólnot parafialnych Archidiecezji Katowickiej oraz prowadzącego rekolekcje ojca duchownego naszego Seminarium polecam modlitwie całej rodziny diecezjalnej. Święcenia odbędą się w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach, w święto św. Macieja Apostoła, w sobotę 14 maja br. o godz. 10.00. Wszystkich diecezjan zapraszam do duchowego uczestnictwa w tej uroczystości, zaś wspólnoty parafialne, z których pochodzą diakoni, i te, w których pełnili staże, ich rodziny, przyjaciół i znajomych oraz wspierające ich wspólnoty modlitewne - do udziału w liturgii święceń w katedrze. Szczególne zaproszenie kieruję do służby liturgicznej i młodzieży z Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży oraz Ruchu Światło – Życie.

Serdecznie proszę wszystkich, aby każde odkryte lub dopiero odkrywane powołanie było w rodzinie Kościoła otoczone życzliwością i modlitewnym wsparciem. Dlatego polecam Waszej pamięci modlitewnej maturzystów: prośmy dla nich o światło Ducha Świętego na czas zdawania egzaminów i podejmowania decyzji o wyborze drogi życiowej. Módlmy się, aby wszyscy powołani przez Boga do wyłącznej służby w Kościele mieli odwagę, by pójść za głosem powołania oraz o wytrwanie w powołaniu dla wszystkich, którzy już udzielili Bogu pozytywnej odpowiedzi i idą drogą realizacji powołania, pełnienia misji.

W tym miesiącu maju papież Franciszek wzywa nas papieską intencją Apostolstwa Modlitwy: „Módlmy się, aby ludzie młodzi, powołani do pełni życia, odkryli w Maryi wzór słuchania, głębię rozeznawania, odwagę wiary oraz poświęcenie w służbie”.

Wzór poświęcenia się w służbie dał nam patron naszego seminarium ks. Jan Franciszek Macha, który całkowicie poświęcił swoje krótkie kapłańskie życie ofiarom wojny.

Wszystkim, którzy realizują swoje chrześcijańskie powołanie, pamiętając, że „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (por. J 15,13), błogosławię w imię Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

Katowice, 5 maja 2022 r.

VA I - 43/22

KOMUNIKAT RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI PO SPOTKANIU NA JASNEJ GÓRZE W DNIU 2 MAJA 2022 ROKU

W dniu 2 maja 2022 r., w wigilię uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, na Jasnej Górze zebrała się Rada Stała Konferencji Episkopatu Polski pod przewodnictwem abpa Stanisława Gądeckiego. Spotkanie było poświęcone sytuacji w Ukrainie oraz aktualnym kwestiom duszpasterskim.

1. Głównym punktem dyskusji biskupów była ocena działalności Kościoła wobec dramatu wojny w Ukrainie. Biskupi wysłuchali sprawozdań z prowadzonych działań przez Caritas Polska oraz Radę Konferencji Episkopatu Polski ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek. Podkreślono ogromne zaangażowanie polskiego społeczeństwa w organizację bezpośredniej pomocy ludności ukraińskiej, zarówno w postaci wsparcia materialnego, jak również dużej liczby inicjatyw, które wyzwoliła ta dramatyczna sytuacja. Polacy mają prawo oczekiwać analogicznej pomocy, wsparcia i solidarności ze strony innych krajów europejskich. Biskupi raz jeszcze pragną wyrazić wdzięczność parafiom, ruchom katolickim, organizacjom kościelnym na czele z Caritas Polska i Caritas diecezjalnymi, a przede wszystkim milionom wiernych za ogromną pomoc, której dzięki nim można było udzielić znajdującym się w potrzebie siostrom i braciom z Ukrainy. Rada Stała apeluje, by nie ustawać w tej pomocy, zarówno materialnej, jak i duchowej. Wzywa wszystkich do hojnego podejmowania posługi wolontariackiej wszędzie tam, gdzie jest ona potrzebna. Dotyczyć to może wielu działań, m.in. organizowania wspólnych kolonii z dziećmi ukraińskimi, nauki języka polskiego, czy wsparcia programu „Rodzina Rodzinie w Polsce”.

2. Rada Stała przeanalizowała aktualną sytuację duszpasterską Kościoła w Polsce. Rodzące się w całym kraju inicjatywy modlitewne, pastoralne i społeczne będą miały konkretne przełożenie na tworzony plan duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2022/2023, którego hasłem będzie „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Podejmowane w nim będą m.in. podstawowe treści związane z wiarą w Kościół, oczekiwaniami wyrażanymi przez papieża Franciszka, a także to wszystko, co zrodziło się w duchu procesu synodalnego. Poruszone zostały także kwestie takie jak otwarcie parafii na migrantów czy wymiar ekumeniczny w duszpasterstwie. 

3. Spotkanie Rady Stałej poprzedziło centralne uroczystości ku czci Matki Bożej Królowej Polski. W tym roku są one połączone z narodowym dziękczynieniem za beatyfikację kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Róży Czackiej, która miała miejsce 12 września ubiegłego roku. Biskupi przypominają wielkie zasługi Prymasa Tysiąclecia dla Kościoła i Ojczyzny, a także jego oddanie Maryi, które właśnie na Jasnej Górze, przed obrazem Czarnej Madonny, dopełnione zostało ślubami Narodu. 

Członkowie Rady Stałej zachęcają wszystkich, by w tych trudnych czasach pokładać nadzieję w Bogu i ufać wstawiennictwu Pani Jasnogórskiej, Królowej Polski. Przed Jej tronem ogarniają modlitwą wszystkich Rodaków w kraju i za granicą i udzielają im pasterskiego błogosławieństwa.

Rada Stała Konferencji Episkopatu Polski

2 maja 2022 roku

Za zgodność:

+ Artur G. Miziński

Sekretarz Generalny KEP

Drodzy Bracia i Siostry!

II Niedziela Wielkanocna jest Niedzielą Miłosierdzia i świętem patronalnym Caritas. Caritas Archidiecezji Katowickiej prowadzi i koordynuje diakonię miłosierdzia, którą realizuje poprzez swoją centralę i oddziały parafialne. Prowadzi również domy i ośrodki, w tym archidiecezjalny dom hospicyjny im. św. Jana Pawła II w Katowicach, w których pod codzienną opieką Caritas pozostaje w sumie sześć tysięcy osób.

Od 28 lutego br. pomoc ta jest ukierunkowana na wszechstronne wsparcie uchodźców wojennych z Ukrainy. Opisuje ją relacja archidiecezjalnej Caritas, którą poniżej cytuję:

„W ciągu ostatnich dwóch miesięcy jesteśmy świadkami ogromnej fali dobroci, której doświadczamy od naszych parafii, wolontariuszy i darczyńców. Od 28 lutego w Domu św. Marcina, gdzie swoją siedzibę ma centrala Caritas oraz w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym powstały dwa punkty recepcyjne przyjmujące uchodźców. Od samego początku podjęliśmy współpracę z Urzędem Wojewódzkim, Urzędem Marszałkowskim i Miastem Katowice. W poniedziałek 28 lutego, kiedy pojawili się pierwsi uchodźcy, wszystkie służby porządkowe, pracownicy Urzędu Wojewódzkiego i Caritas, tłumacze języka ukraińskiego oraz wolontariusze wspólnie, dzień i noc, nieśli życzliwą i pełną oddania pomoc. Darczyńcy i lokalni restauratorzy dostarczali do naszych punktów wszystko, co było aktualnie potrzebne. Codziennie przyjmowaliśmy nowe osoby, które następnego dnia były przewożone do miejsc stałego zakwaterowania na terenie Województwa Śląskiego. W ten sposób w naszych punktach recepcyjnych przenocowaliśmy cztery tysiące osób. Pracownicy Urzędu Wojewódzkiego, straż graniczna, pogotowie ratunkowe, policja oraz 13. brygada Wojsk Obrony Terytorialnej dbali o sprawy urzędowe, medyczne, bezpieczeństwo oraz transport. Uchodźców wspierała Śląska Izba Aptekarska, Stowarzyszenie Lekarzy Polskich oraz operatorzy telefonii komórkowych. Pracownicy Caritas i wolontariusze przygotowywali posiłki, zabezpieczali podstawowe potrzeby żywieniowe i lokalowe, sprzątali pokoje i obsługiwali wydawanie darów. Uchodźcy, którzy zamieszkali w Katowicach i w okolicy przychodzą do nas po różnego rodzaju wsparcie. W ten sposób pomogliśmy dziesięciu tysiącom osób.

Parafie i darczyńcy indywidualni ofiarowali na rzecz Caritas ponad trzy miliony złotych. W darach rzeczowych przekazaliśmy cztery i pół miliona złotych, w parafiach przygotowano pięć tysięcy paczek o wartości ponad milion złotych. W dostarczanie paczek zaangażowały się nasze ośrodki Caritas oraz wielu wolontariuszy z Katowic i Rybnika. Wśród nich byli ludzie oddelegowani z zakładów pracy, młodzież, uczniowie szkół z nauczycielami, żołnierze i harcerze. Dwa magazyny w Katowicach zostały nam udostępnione przez Marszałka Województwa Śląskiego, a trzeci w Rybniku przekazał prywatny właściciel. W transporcie paczek pomógł InPost. Paczki okazały się bardzo wielką, praktyczną i skuteczną pomocą dla ludzi na Ukrainie.

Wydaliśmy w tym czasie czterdzieści pięć tysięcy posiłków. Wysłaliśmy z pomocą dla Ukrainy siedem tirów i dwadzieścia sześć samochodów ciężarowych oraz busów z żywnością, sprzętem medycznym i innymi rzeczami.

Na apel o zgłoszenie gotowości przyjęcia uchodźców odpowiedziało wiele parafii, oddając do dyspozycji 470 miejsc. Wiele rodzin przyjęło uchodźców pod swój dach. Znaleźli oni również miejsce w budynkach parafialnych, domach rekolekcyjnych i domach zakonnych oraz w ośrodkach Caritas. Wielu ludzi spontanicznie organizowało przejazd uchodźców zza granicy, zapewniając im bezpieczną podróż. Powstały liczne zbiórki rzeczowe. W naszych parafiach i dekanatach podjęto działania we współpracy z miejscowymi urzędami, organizując spotkania służące integracji i adaptacji rodzin, pomocy w kwestiach formalnych, a nawet w poszukiwaniu miejsc pracy.

Zdajemy sobie sprawę, że teraz przyjdzie czas na pracę i pomoc długofalową. Na naszej stronie www.katowice.caritas.pl uruchomiliśmy zbiórkę internetową, która wraz ze środkami otrzymanymi z parafii na początku Wielkiego Postu posłuży metodycznemu wsparciu przez utworzenie profesjonalnego Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom w budynku Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego. Centrum to koordynuje działania pomocowe w wielu miejscach naszej archidiecezji.

W tym miesiącu kończy się czas rozliczeń podatkowych. Dziękujemy wszystkim, którzy przekazują swój 1 procent na Caritas Archidiecezji Katowickiej. Warto zauważyć, że w Polsce działa Caritas Polska i 44 Caritas diecezjalne, z których każda jest niezależną organizacją. Zachęcamy do wsparcia naszej Caritas Archidiecezji Katowickiej i prosimy, by zwrócić uwagę na jej unikatowy numer KRS 0000 221725.

W dzisiejszą Niedzielę Miłosierdzia obchodzimy Dzień Dobra. W wielu miejscach organizowane są przez Caritas Polska i ośrodki diecezjalne wydarzenia wiodące i mniejsze zwane „bijącymi sercami”. W naszej archidiecezji funkcjonują 23 „bijące serca”. Największe wydarzenie ma miejsce przy katowickim Spodku, gdzie od 12.00 do 18.00 odbywa się koncert muzyki chrześcijańskiej, na który serdecznie wszystkich zapraszamy” (koniec cytatu).

Drodzy Bracia i Siostry! Pamiętamy o słowach Pana Jezusa, które usłyszeliśmy na początku Wielkiego Postu: „Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6, 2-4). Podana wyżej informacja Caritas nie jest „trąbieniem przed sobą”, podobnie jak i ta, że duchowni archidiecezji katowickiej wsparli pięciu swoich współbraci pracujących na Ukrainie jałmużną postną w wysokości pół miliona złotych. To informacje, które się Wam należą; informacje wewnątrzkościelne, dotyczące wspólnoty naszego lokalnego Kościoła, którą razem stanowimy; potwierdzające, że żyjemy paschalną świadomością, wyrażaną podczas każdej Mszy św.: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Pamiętamy przecież także o tych słowach Pana Jezusa: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich... Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”. Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?" A Król im odpowie: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25, 31-40). Bracia i Siostry! Niech świadomość, komu naprawdę pomagamy, zawsze nam towarzyszy i nadal mobilizuje do braterskiej i siostrzanej solidarności. Jej wyrazem jest także trwająca i ciągle wznosząca się rzeka modlitwy indywidualnej i wspólnotowej o łaskę pokoju dla Ukrainy i całej rodziny ludzkiej. W takiej postawie umacnia nas apostoł narodów, św. Paweł: „Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności!” (Rz 12, 12). W niedzielę Miłosierdzia Bożego wołajmy jednym głosem o Boże miłosierdzie dla nas i świata całego. Niech Ten, który „widzi w ukryciu”, Bóg wszechmogący i bogaty w miłosierdzie „odda tobie”; i niech Was błogosławi: Ojciec i Syn, i Duch Święty.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup Metropolita Katowicki

Bracia i Siostry!

Z wielkim smutkiem wsłuchuję się w informacje docierające z kopalni Pniówek w Pawłowicach Śląskich. W wyniku eksplozji metanu, do której doszło minionej nocy, kilku górników zginęło, kilkunastu trafiło w ciężkim stanie do szpitali, niektórzy, wśród nich ratownicy, nadal są poszukiwani.

Proszę o żarliwą modlitwę: o życie wieczne dla zmarłych górników, o ratunek dla znajdujących się pod ziemią, o powrót do zdrowia dla rannych. Módlmy się w intencji ich rodzin, które zapewniam o jedności i duchowym wsparciu.

W związku z moim aktualnym pobytem w Rzymie będę jutro o godzinie 7.10 sprawował Eucharystię przy grobie św. Jana Pawła II, w czasie której złożę te intencje na ołtarzu Pana, wzywając orędownictwa świętego Papieża z Polski dla zmarłych, zaginionych, rannych i ich rodzin. Ponieważ ta Msza św. będzie transmitowana przez Radio Maryja, zachęcam wszystkich, dla których będzie to możliwe, do współuczestnictwa w duchu modlitewnej jedności.

Z pasterskim błogosławieństwem

+ Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

W związku z trwającą agresją zbrojną Rosji w Ukrainie, dnia 25 marca br., w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Ojciec Święty Franciszek dokona Aktu Poświęcenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi. Jednocześnie Papież prosi, aby pasterze i wierni na całym świecie trwali w tym samym czasie zjednoczeni na modlitwie, pod przewodnictwem Biskupa Rzymu.

Kościół w Polsce pragnie odpowiedzieć na to papieskie wezwanie, dlatego zwracam się z apelem do wszystkich księży biskupów, kapłanów, osób życia konsekrowanego i wszystkich wiernych, aby tego dnia we wszystkich katedrach i kościołach w Polsce o godz. 17:00, w jedności z Następcą Świętego Piotra, wznieść modlitwy do Boga, odmawiając Akt Poświecenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi. Proszę również, by tego dnia odprawić Eucharystię w intencji pokoju w Ukrainie oraz w intencji nawrócenia Rosji.

Powierzając Dobremu Bogu sprawę pokoju w świecie, z serca wszystkim błogosławię, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Warszawa, dnia 18 marca 2022 roku

✠ Stanisław Gądecki

Arcybiskup Metropolita Poznański

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

„Każdy na miarę swoich możliwości, na miarę swego serca”. 

Słowo Arcybiskupa Katowickiego na I Niedzielę Wielkiego Postu 2022 r.

Drodzy Diecezjanie! 

Za naszą wschodnią granicą trwa regularna wojna. Nauka społeczna Kościoła jednoznacznie potępia okrucieństwo wojny. Wojna jest nieszczęściem i nigdy nie jest odpowiednim sposobem rozwiązywania problemów międzynarodowych; nigdy nim nie była i nigdy nie będzie, ponieważ rodzi nowe, jeszcze poważniejsze konflikty. Gdy wybucha wojna, staje się ona ryzykiem, od którego nie ma odwrotu, bezsensowną rzezią, niszczącą teraźniejszość i zagrażającą przyszłości ludzi: Przez pokój nic nie ginie, przez wojnę można utracić wszystko. W ostatecznym rozrachunku wojna jest klęską wszelkiego autentycznego humanizmu, zawsze jest porażką ludzkości. Media przynoszą nam z Ukrainy obrazy zniszczeń materialnych; kryją się za nimi zniszczenia tkanki społecznej, życia całego społeczeństwa i tworzących je rodzin. To właśnie one cierpią najbardziej, kiedy rozdzielone szukają bezpieczeństwa także w naszym kraju. Polska jako ojczyzna Solidarności przyjmuje uchodźców wojennych, przede wszystkim kobiety i dzieci oraz osoby starsze. Ten gest naszej powszechnej gościnności dostrzegł papież Franciszek, który w minioną środę podczas audiencji generalnej powiedział: „Pozdrawiam serdecznie wszystkich Polaków. Wy, jako pierwsi, wsparliście Ukrainę, otwierając swoje granice, swoje serca i drzwi swoich domów dla Ukraińców uciekających przed wojną. Hojnie ofiarujecie im wszystko, czego potrzebują, by mogli żyć godnie, pomimo dramatu obecnej chwili. Jestem Wam głęboko wdzięczny i z serca Wam błogosławię!”

Bracia i Siostry!

Jako pasterz Kościoła katowickiego jestem wam również głęboko wdzięcznyzarówno za pomoc już udzieloną, jak i deklarowaną. Struktury naszej archidiecezji i jej parafii są otwarte na przyjęcie uchodźców. W Domu św. Marcina, prowadzonym przez archidiecezjalną Caritas, i w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach zostały uruchomione punkty recepcyjne; punkty pierwszego kontaktu, w których uchodźcy wojenni otrzymują podstawową pomoc i mogą bezpieczne skorzystać z miejsca i czasu wytchnienia przed dotarciem do punktu docelowego. Na rzecz uchodźców skutecznie działają struktury państwa i samorządów, służba zdrowia i służby mundurowe, harcerze i liczni wolontariusze, wielka rodzina pomagających.

Bracia i Siostry! 

Nasza pomoc udzielana uchodźcom nie wyczerpuje się w pomocy materialnej, trzeba im wsparcia duchowego, doświadczenia życzliwości, przyjęcia i akceptacji. Należymy do jednej ludzkiej rodziny oraz do wspólnoty ochrzczonych w różnych siostrzanych Kościołach i modlimy się do naszego wspólnego Ojca w niebie. Warto więc pamiętać, jak wiele nas łączy i wspólnie z uchodźcami modlić się o pokój, nadal ofiarując w tej intencji post i modlitwę. Proszę chorych i cierpiących, by ofiarowali swój ból, samotność i cierpienie w tej najważniejszej dziś intencji.

Kiedy w 1963 r. ludzkość stanęła na progu wojny nuklearnej, papież pokoju Jan XXIII napisał w encyklice Pacem in terris (Pokój na ziemi), skierowanej do „wszystkich ludzi dobrej woli”, że osiągnięcie pokoju nie będzie możliwe bez „całkowitego rozbrojenia”, które dokonuje się w „sercach ludzkich” (por. PT 113). To duchowe rozbrojenie serc jawi się jako podstawowe zadanie chrześcijańskie właśnie teraz, właśnie dziś, kiedy na progu Wielkiego Postu apostoł Paweł woła: „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem”, zaś Kościół zaprasza nas do korzystania z sakramentu pokuty i pojednania, jako że konieczna jest Boża pomoc i łaska.Niech troska o pokój ludzi pojednanych z Bogiem objawia się dziś w materialnej i duchowej pomocy ofiarom wojny, w wytrwałej modlitwie o pokój i w poszerzaniu własnym zaangażowaniem przestrzeni pokoju, w odbieraniu wojnie zawłaszczonego terytorium serca. Niech wyraża się to wielkopostnym procesem oczyszczania serca na trzech płaszczyznach: posiadania, używania i panowania. Te trzy słowa to inne imiona wielkopostnych uczynków miłosierdzia: postu, jałmużny i modlitwy, do których zachęca swoich uczniów nasz Zbawiciel. Pierwszy uczynek wzywa do powstrzymania się od szeroko pojętej konsumpcji, drugi i trzeci do pomnożenia pozytywnego działania. Mobilizuje nas do tego również papieska intencja Apostolstwa Modlitwy na marzec bieżącego roku. Papież Franciszek wzywa: „Módlmy się, abyśmy my, chrześcijanie, w obliczu nowych wyzwań bioetycznych wspierali ochronę życia modlitwą i działaniami społecznymi”. Nowym wyzwaniem jest dzisiaj ta śmiercionośna wojna za naszą wschodnią granicą. Jesteśmy więc wezwani, aby wspierać ochronę życia obywateli Ukrainy modlitwą i działaniami społecznymi. W suplikacjach wołajmy wytrwale o pokój i chrońmy życie uchodźców wojennych, każdy na miarę swoich możliwości, na miarę swego serca.

Drodzy Diecezjanie!

Modlę się o błogosławiony dla nas wszystkich czas Wielkiego Postu, czas pamiętania o tym, że „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. W tym czasie pojednajcie się z Bogiem i bliźnimi, pamiętając, że w każdej Eucharystii zmartwychwstały Pan obdarza nas pokojem. To w Jego imię jesteśmy „posłani w pokoju Chrystusa”: w świat wojny jako słudzy i apostołowie pokoju.

Z serca wszystkim błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!

† Wiktor Skworc

Arcybiskup Metropolita

Katowicki

W związku inwazją rosyjską na Ukrainę, w imieniu Konferencji Episkopatu Polski, stanowczo potępiam działania Rosji i Władimira Putina, uznając je za niedopuszczalny i haniebny akt barbarzyństwa, skierowany wobec suwerenności i niezależności niepodległego państwa.

Jednocześnie – wraz z całym Kościołem w Polsce – wyrażam moją solidarność ze wszystkimi Ukraińcami, zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie, zapewniając ich o naszej bliskości, modlitwie oraz gotowości do pomocy.

W związku z prośbą Ojca Świętego Franciszka, zwracam się do Księży Biskupów oraz wszystkich wiernych, aby Środa Popielcowa była obchodzona w Kościele w Polsce jako dzień postu i modlitwy w intencji pokoju oraz solidarności z Ukrainą. Proszę, aby w każdym kościele i parafii w Polsce zanosić gorące błagania w intencji pokoju, a także w intencji Ukraińców, by Pan pokrzepił ich serca w obecnej dramatycznej sytuacji.

Jako Kościół w Polsce pragniemy przyjść naszym Braciom również z materialną pomocą, dlatego apeluję, aby zarówno w najbliższą niedzielę, jak i w Środę Popielcową, po każdej Mszy Świętej zorganizować zbiórkę ofiar do puszek, które – za pośrednictwem Caritas Polska – zostaną przeznaczone na pomoc uchodźcom wojennym z Ukrainy. Pomoc Kościoła katolickiego w Polsce będzie świadczona sukcesywnie i systemowo za pośrednictwem naszych instytucji charytatywnych – parafialnych, diecezjalnych i ogólnopolskich – w tym, przez Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji Episkopatu Polski.

Ponadto, proszę wszystkich wierzących i ludzi dobrej woli o otwartą postawę wobec potrzebujących schronienia.

Królowej Pokoju zawierzam losy Ukrainy i Polski, zapewniając wszystkich o mojej duchowej bliskości i modlitwie.

+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Źródło: episkopat.pl

KOMUNIKAT ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO NA IV. NIEDZIELĘ ZWYKŁĄ (30 stycznia 2022 r.)

Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry!

1. W dorocznym rytmie kalendarza liturgicznego będziemy dnia 2 lutego przeżywać święto Ofiarowania Pańskiego, które w 1997 r. św. Jan Paweł II ustanowił Dniem Życia Konsekrowanego. W tym roku po raz 25. będziemy mogli w tym świątecznym dniu podziękować Bogu za dar osób konsekrowanych, kobiet i mężczyzn, które, ślubując czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, dają wyraz całkowitego oddania i zawierzenia Bożej Opatrzności swoich planów i swojego życia oraz ubogacają swoimi charyzmatami wspólnotę Kościoła. W naszej archidiecezji aktualnie żyje i posługuje 182 zakonników z 11 zgromadzeń męskich, 653 siostry z 22 zgromadzeń żeńskich, 68 pań w 11 instytutach świeckich, 16 dziewic konsekrowanych, 5 wdów konsekrowanych oraz 4 osoby w stowarzyszeniu życia apostolskiego. W sumie w archidiecezji katowickiej żyje praktyką rad ewangelicznych ubóstwa, czystości i posłuszeństwa 928 osób w bogatej panoramie różnych form życia konsekrowanego. Podejmują one różnorodne formy modlitwy i posługi apostolskiej, przyczyniając się do budowania wspólnoty naszego lokalnego Kościoła. Przypominają swoim stylem życia, że naszym celem jest udział w Królestwie niebieskim. Na osobne zauważenie zasługują siostry klauzurowe – karmelitanki i wizytki, którym dziękujemy za posługę wytrwałej modlitwy. Formą podziękowania niech będzie ofiara materialna, złożona w święto Ofiarowania Pańskiego, która zostanie im przekazana na utrzymanie.

Tradycyjnie dnia 2 lutego o godz. 12-tej w naszej katowickiej katedrze będzie sprawowana uroczysta Eucharystia za osoby konsekrowane, które serdecznie zapraszam do udziału w tej liturgii. Będziemy dziękować Bogu za ich świadectwo życia
i posługę w archidiecezji oraz prosić o potrzebne dla nich łaski, w tym także o nowe powołania do życia konsekrowanego. Niech tej modlitwy i znaków pamięci o osobach konsekrowanych nie zabraknie tego dnia w naszych parafiach, szczególnie tam, gdzie na co dzień żyją i posługują.

2. Nawiązując do komunikatu z dnia 15 grudnia 2021 r. informuję, że w sobotę 5. lutego br. o godz. 12-tej, podczas Mszy św., której będę przewodniczył, arcybiskup koadiutor Adrian Galbas rozpocznie pasterską posługę w archidiecezji katowickiej. Otrzyma również – podobnie jak biskupi pomocniczy - nominację na wikariusza generalnego, w którym to dokumencie zostaną określone jego szczegółowe obowiązki, w tym przeprowadzanie wizytacji kanonicznych, udzielanie sakramentu bierzmowania, a nade wszystko przygotowanie ewangelizacyjnego programu duszpasterskiego, który przygotuje nas wszystkich do 100-lecia archidiecezji katowickiej, które przypada na rok 2025.

Bracia i Siostry!

W Dyrektorium o pasterskiej posłudze biskupów Apostolorum Successores w p. 72 czytamy: Jeśli okoliczności się tego domagają, Stolica Apostolska może mianować biskupa koadiutora (por. kan. 403 § 3). Biskup diecezjalny przyjmie go chętnie i w duchu wiary oraz zainicjuje z nim skuteczną komunię na mocy wspólnej odpowiedzialności biskupiej, budując autentyczne relacje, które dla dobra diecezji powinny być jeszcze mocniejsze i bardziej braterskie.

Właśnie w takim klimacie jedności i współdziałania „w Duchu Świętym” będę dalej współdziałać z Arcybiskupem Koadiutorem i Biskupami Pomocniczymi dla dobra Kościoła na Górnym Śląsku, przygotowującym się do uroczystości 100-lecia powrotu
do Macierzy, i wraz z nimi szerzyć Chrystusowy pokój. Pax Christi!

Księdza arcybiskupa koadiutora Adriana polecam modlitwie duchowieństwa i wiernych świeckich.

Wszystkim błogosławię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 25 stycznia 2022 r.

Drodzy Diecezjanie!

Pragnę Was poinformować, że w środę 15 grudnia br. powitaliśmy w Kościele katowickim dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji ełckiej Adriana Galbasa, mianowanego przez Ojca Świętego Franciszka dnia 4 grudnia 2021 r. arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej.

Podczas spotkania w Kurii Metropolitalnej Nominat - zgodnie z wymogami prawa kanonicznego - okazał nominacyjne pismo apostolskie arcybiskupowi katowickiemu i kolegium konsultorów i objął w ten sposób kanonicznie swój urząd.

Osobiście przywitałem w osobie arcybiskupa Adriana Galbasa swojego nowego i najbliższego współpracownika, a także następcę w posłudze arcybiskupa katowickiego i metropolity górnośląskiej prowincji kościelnej.

W łączności ze Stolicą Apostolską ustaliliśmy termin liturgicznego rozpoczęcia pasterskiej posługi Arcybiskupa Koadiutora na sobotę 5 lutego 2022 r.

Serdecznie proszę o modlitwę w intencji arcybiskupa Adriana i przyzywam ku pomocy patronów archidiecezji katowickiej – Matkę Sprawiedliwości i Miłości Społecznej, św. Jacka, św. Barbarę, św. Floriana; bł. Emila Szramka, bł. Józefa Czempiela i niedawno beatyfikowanego Jana Franciszka Machę.

Za dar modlitwy w intencji Kościoła katowickiego, który wspólnie tworzymy i codziennie budujemy, jak również za wsparcie modlitewne dla przybywającego do naszej archidiecezjalnej wspólnoty Arcybiskupa Koadiutora, składam szczere Bóg zapłać!

Życzę wszystkim głębokiego i radosnego przeżycia ostatnich dni Adwentu i nadchodzącej uroczystości Bożego Narodzenia; w tym duchu udzielam pasterskiego błogosławieństwa.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

Katowice, 15 grudnia 2021 r.,

VA I - 90/21

Umiłowani w Chrystusie siostry i bracia! 

Liturgia dzisiejszej niedzieli zachęca nas do ufnego zawierzenia naszych rodzin Świętej Rodzinie oraz do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Perykopa ewangeliczna o odnalezieniu Jezusa przez rodziców w świątyni opowiada o relacjach, które łączyły Maryję, Józefa i Jezusa. Rodzice odnaleźli bezpieczeństwo, radość szczęśliwej rodziny i pokój serca, gdy budowali wzajemne więzi na Bogu. Święta Rodzina uczy nas czułej, odpowiedzialnej i ofiarnej miłości, umiejętności słuchania, gotowości do pomocy i nieustannego poszukiwania Bożej woli w codziennym życiu.

Małżeństwo chrześcijańskie nie opiera się wyłącznie na uczuciach i wzajemnej umowie. Miłość jest wzniosła i piękna, ale też bywa zmienna i ulotna. Kobieta i mężczyzna w sakramencie małżeństwa otrzymują pomoc od Boga: to co ludzkie i kruche zostaje potwierdzone i wzmocnione Bożą łaską. Jakże budujący jest obraz pełnych szacunku dla siebie małżonków, otwartych na życie i troszczących się o dzieci, którzy traktują rodzinę jak skarb i dar od Boga. Godne uznania są również rodziny wielopokoleniowe. Jednak byłoby naiwnością nie dostrzegać kryzysu małżeństwa i rodziny. Zasmucają rozpadające się małżeństwa, przeróżne uzależnienia, ucieczka przed odpowiedzialnością, materializm i konsumpcjonizm. Podważane są fundamenty rodziny, co uderza w samą istotę małżeństwa jako związku kobiety i mężczyzny oraz lekceważona jest wartość życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Rodzina jest święta i kluczowa dla właściwego rozwoju człowieka, dlatego nie należy jej poddawać eksperymentom społecznym lub wpływom współczesnych utopii. Warto więc przypomnieć pewne podstawowe elementy nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny.

Rodzina Bogiem silna

Św. Jan Paweł II określił rodzinę jako pierwszą i podstawową drogę Kościoła (LdR 2). Rodzina jest w wymiarze ogólnospołecznym i religijnym najstarszą, powszechną i naturalną wspólnotą, która funkcjonuje we wszystkich kulturach. Można stwierdzić, że jest ona najcenniejszym dobrem ludzkości (FC 1). Rodzina stanowi egzystencjalny horyzont człowieka i w niej rodzą się życiowe powołania. Pełne oddania życie w rodzinie zgodnie z zamysłem Boga jest drogą prowadzącą do zbawienia. Pomimo kryzysu życia rodzinnego pragnienie trwałej miłości małżeńskiej i bezpiecznej rodziny jest wciąż zapisane głęboko w sercu człowieka.

Bł. kard. Stefan Wyszyński wielokrotnie wzywał rodziny, aby były silne Bogiem, gdyż tylko wówczas będą zdolne pokonać trudności i przetrwać nawet największe życiowe burze. Znaczenie rodziny staje się w pełni zrozumiałe dopiero w powiązaniu z Bożym Narodzeniem i osobą Jezusa Chrystusa. W Chrystusie zawiera się pełna prawda o człowieku, widzianym zarówno w perspektywie tajemnicy Stworzenia, jak i Odkupienia. Ten, który jest obrazem Boga niewidzialnego (Kol 1, 15), jest zarazem doskonałym człowiekiem. Chrystus objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi. Wzrastał w Nazarecie w zaciszu środowiska domowego, wśród codziennych zajęć, modlitwy i kontaktów z sąsiadami. Jego rodzina przyjęła i strzegła Go z miłością, wprowadzała w życie w posłuszeństwie wobec tradycji religijnej i towarzyszyła Mu aż do osiągnięcia dojrzałości i rozpoczęcia publicznej działalności.  W rodzinie Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i łasce u Boga i u ludzi (Łk 2,52). 

Wkroczenie Boga w historię świata pozostaje w ścisłym związku z ludzką rodziną. Nic już bardziej doniosłego i świętego nie może wydarzyć się w rodzinie. Od momentu Wcielenia rodzina jest swoistym sanktuarium, w którym zamieszkał Bóg. 

Szczególnym wyróżnieniem dla rodziny jest podniesienie małżeństwa do godności sakramentu, a więc widzialnego i skutecznego znaku łaski Bożej. O znaczeniu rodziny przekonuje również fakt, że bywa ona nazywana Kościołem domowym, a Kościół, próbując opisać swoją istotę, sięga wiele razy do obrazów z życia rodzinnego. Kościół określa siebie rodziną Bożą, Oblubienicą Chrystusa lub Matką, a Boga nazywa Ojcem. Wewnętrzna jedność rodziny, jej nakierowanie na życie w kontekście relacji ofiarnej miłości, sprawiają, że jest ona obrazem Kościoła.

Zadania rodziny

Pierwszym i podstawowym celem rodziny chrześcijańskiej jest komunia osób, a także wspólnota pokoleniowa, czyli jedność matki, ojca, dzieci i krewnych. Rodzina, zapoczątkowana w przymierzu małżeńskim, urzeczywistnia się w pełni w rodzicielstwie. Zatem rodzina ma obowiązek pogłębiać więź na płaszczyźnie związku ciał i dusz, charakterów, serc, umysłów i dążeń osób ją tworzących. Podejmując te zadania, rodzina uczestniczy w potrójnym urzędzie Chrystusa – nauczyciela, kapłana i pasterza. 

Rodzina realizuje misję nauczania jako wspólnota ewangelizowana i ewangelizująca. Sama przyjmuje słowo Boże, żyje Pismem Świętym, wsłuchuje się w nauczanie Kościoła, ale i przekazuje to słowo wszystkim poszukującym. Dlatego tak ważną rolę formacyjną w rodzinie spełnia lektura Pisma Świętego, czytanie dokumentów kościelnych, książek religijnych i prasy katolickiej.

Rodzina spełnia zadania wychowawcze, przede wszystkim przez dawania dobrego przykładu, przyznawanie się do błędów, unikanie fałszywych kompromisów i uczenie dzieci szeroko pojętej odpowiedzialności. Wychowanie religijne i katecheza udzielana przez matkę, ojca, babcię, dziadka i starsze rodzeństwo czynią z rodziny prawdziwą wspólnotę wiary. Rodzice mają prawo wybrać dla dzieci taki model wychowania moralnego i religijnego, który odpowiada ich własnym przekonaniom! Względem tych praw i obowiązków społeczności wyższego rzędu, takie jak Kościół i państwo, spełniają rolę pomocniczą. 

W rodzinie realizuje się posługa liturgiczna przez kapłaństwo powszechne ojca, matki, dzieci oraz innych krewnych (KKK 1657). Każdy spełnia w rodzinie charakterystyczne dla siebie zadania. W praktyce polega to na świadomym i aktywnym uczestnictwie w Eucharystii, w sakramencie pokuty i pojednania oraz w innych sakramentach. Ważnym zadaniem jest praktykowanie modlitwy małżeńskiej i rodzinnej, wspólnotowe świętowanie niedzieli, jubileuszy, rocznic rodzinnych, uroczystości kościelnych i rodzinnych, a także codzienna ofiara z siebie oraz wspólnotowe dźwiganie krzyża cierpienia, trosk i niedogodności. 

Coraz ważniejszym zadaniem rodziny jest mądre wykorzystywanie czasu wolnego, który został człowiekowi dany dla odpoczynku, ale i wszechstronnego rozwoju w sferze szeroko pojętej kultury. Bardzo ważne jest wspólne spędzanie czasu oraz dyskusja na temat przeczytanych treści, obejrzanych programów, sztuk teatralnych lub filmów. Coraz większego znaczenia nabiera umiejętność roztropnego i krytycznego korzystania z Internetu.

Zadania pasterskie rodzina realizuje poprzez praktykowanie ducha służby oraz przezwyciężanie niezgody, niewierności i zazdrości. Realizacja przykazania miłości i służby dokonuje się najpierw wobec najbliższych, a potem wobec innych rodzin tworzących środowisko parafialne (por. FC 56-71). Rodzina jest też naturalnym środowiskiem, które może stać się szkołą poświęcenia, przezwyciężania egoizmu oraz niesienia pomocy ubogim i potrzebującym. W rodzinie człowiek uczy się kierować swoim życiem według zamysłu Bożego, a także uczy się posłuszeństwa i odpowiedzialności za siebie i innych. W rodzinie również uczymy się troski o środowisko naturalne, integralnej ekologii i odpowiedzialności za przyszłość świata.

Rodzina drogą do świętości

Życie w małżeństwie i rodzinie jest dla zdecydowanej większości chrześcijan drogą, na której realizują oni swoje wezwanie do świętości i uczestniczą w życiu i misji Kościoła. W ciągu wieków zapewne wiele małżeństw i rodzin żyło w świętości. Również dzisiaj nie brakuje ludzi głębokiej wiary, którzy w małżeństwie i rodzinie zmierzają do świętości przez sumienne i pełne oddania spełnianie swoich obowiązków. Papież Franciszek nazwał ich świętymi z sąsiedztwa. Świętość niektórych z nich została potwierdzona przez Kościół, aby byli dla nas przykładem i pomocą. 

Biblia wskazuje na świętych małżonków, takich jak Elżbieta i Zachariasz, rodziców św. Jana Chrzciciela a Tradycja pokazuje nam przykład Anny i Joachima, rodziców Matki Bożej. Wielu małżonków wynoszono na ołtarze, ale dopiero św. Jan Paweł II, papież rodziny, w 2001 roku beatyfikował małżeństwo Marię i Luigiego Beltrame Quatrocchich, wskazując, że osiągnęli świętość właśnie w życiu rodzinnym i małżeńskim. Była to pierwsza w historii beatyfikacja małżonków dokonana w tym samym czasie i jednym aktem. W 2008 roku w Lisieux odbyła się beatyfikacja Zelii i Ludwika Martin, rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

W Polsce mamy nadzieję na beatyfikację rodziny Wiktorii i Józefa Ulmów wraz z ich siedmiorgiem dzieci, z których jedno żyło pod sercem matki. Mieszkali oni w Markowej na Podkarpaciu. W czasie II wojny światowej bezinteresownie udzielili schronienia Żydom za co ponieśli męczeńską śmierć, gdyż wyżej od własnych spraw cenili wierność przykazaniu miłości Boga i bliźniego. Rozpoczął się także proces beatyfikacyjny Emilii i Karola Wojtyłów, rodziców św. Jana Pawła II.

Przykłady świętych małżonków i rodzin przekonują, że pomimo trudnych okoliczności i kryzysu wartości, można pozostać wiernym Bogu, wspierać się wzajemnie w rodzinie i przez to być również uczciwym i dobrym człowiekiem. Papież Franciszek przypomniał tę prawdę w posynodalnej adhortacji apostolskiej Amoris laetitia, którą rozpoczął takimi słowami: radość przeżywana w rodzinach jest także radością Kościoła… Pomimo licznych oznak kryzysu małżeństwa, pragnienie rodziny jest stale żywe, zwłaszcza wśród ludzi młodych i motywuje Kościół (AL 1). Dlatego chrześcijańskie nauczanie na temat rodziny jest dobrą nowiną, która niesie światu nadzieję i wskazuje drogę odnowy.

Z tego też powodu Kościół uznaje troskę o rodziny za jedno ze swych najistotniejszych zadań, za pierwszą i z wielu względów najważniejszą drogę posłannictwa i posługi (LdR 1-2). Pomoc duszpasterska jest niezbędna najpierw wobec tych osób, które znają wartość rodziny i chcą pozostawać wierne nauczaniu kościelnemu, ale również potrzebują tej pomocy rodziny, które są zagubione, poszukują prawdy lub napotykają na przeszkody w realizacji swojego powołania. Każdy kto szczerze pragnie Boga i otwiera się na wspólnotę Kościoła, powinien zostać przyjęty. Takie osoby wymagają także towarzyszenia i rozeznawania w dochodzeniu do prawdy oraz integracji ze wspólnotą wiary (por. AL 291-312).

Zakończmy nasze rozważanie słowami modlitwy do Świętej Rodziny z adhortacji Amoris laetitia: 

Święta Rodzino z Nazaretu,

Niech nigdy więcej w naszych rodzinach

Nikt nie doświadcza przemocy, zamknięcia i podziałów:

Ktokolwiek został zraniony albo zgorszony, 

niech szybko zazna pocieszenia i uleczenia. 

Święta Rodzino z Nazaretu, 

Przywróć wszystkim świadomość

Sakralnego i nienaruszalnego charakteru rodziny, 

Jej piękna w Bożym zamyśle.

Jezu, Maryjo i Józefie,

Usłyszcie, wysłuchajcie naszego błagania! Amen (AL 325).

Niech czas Bożego Narodzenia przyniesie pokój i radość naszym rodzinom. Z modlitwą i błogosławieństwem 

Bp Wiesław Śmigiel

Przewodniczący Rady ds. Rodziny KEP

Toruń, 26 grudnia 2021 r.

XXII Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie - 05.12.202

W II Niedzielę Adwentu, zgodnie z uchwałą Konferencji Episkopatu Polski, obchodzony jest Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie. Celem tego dnia jest duchowe i materialne wsparcie Kościoła katolickiego w krajach Europy Wschodniej i Azji Środkowej, czyli na Białorusi, Litwie, Łotwie i Estonii, Ukrainie, w Rosji, Mołdawii, Armenii, Gruzji, Kazachstanie, Tadżykistanie, Kirgizji i Uzbekistanie.

Czas adwentu to czas wyjątkowo nam bliski z racji na szczególne treści religijne jak i ze względu na bogactwo tradycji z tym okresem związanych. Być może ten klimat duchowy i kulturowy sprawił, że Konferencja Episkopatu Polski wybrała Drugą Niedzielę Adwentu, jako ten dzień, w którym jesteśmy zaproszeni do wyrażenia naszej pamięci oraz okazania życzliwości dla wszystkich naszych sióstr i braci, żyjących na Wschodzie, a bliskich nam z racji historycznych i licznych wspólnych doświadczeń. Wielu z nas pozostawiło tam swoje rodziny. A jeszcze więcej jest takich, którzy wspominają swoich bliskich zmarłych i ich groby, rozsiane gdzieś na Wileńszczyźnie, Polesiu, na Wołyniu i Podolu, bezkresnej Syberii czy na stepach Kazachstanu. Przy tym pamiętamy dobrze, na jakie trudności byli narażeni wszyscy nasi bracia i siostry i ile musieli wycierpieć za polskość i wiarę to przez całe dziesięciolecia. 

W tej niezwykłej historii odradzania się Kościoła Katolickiego za Wschodnią granicą, od ponad 30 lat uczestniczy Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji Episkopatu Polski i każdy, kto duchowo czy materialnie to wielkie dzieło wspiera.

Zespół na miarę możliwości, w oparciu o złożone ofiary, służy pomocą duszpasterzom i wiernym tam posługującym i mieszkającym. Aktualnie, Kościołowi za wschodnią granicą, służy 198 kapłanów diecezjalnych, 387 kapłanów zakonnych, 320 sióstr i 40 braci zakonnych z Polski oraz wolontariusze świeccy. Do biura Zespołu napływają pisemne prośby z diecezji, parafii oraz ze zgromadzeń zakonnych pracujących na Wschodzie. W roku 2021 zostało już zrealizowanych 221 próśb, na kwotę 2 147 299.20 złotych, z czego najwięcej trafiło na Ukrainę i Białoruś.

Na powyższą kwotę składają się między innymi: dotacje na budowę nowych świątyń, odbudowę oraz renowację kościołów, plebanii oraz sal katechetycznych.  Z ogromną satysfakcją, należy przyjąć fakt, że mino pandemicznych ograniczeń, udało się wesprzeć organizację letniego wypoczynku połączonego z formacją dla dzieci i młodzieży a nawet dla osób starszych czy bezdomnych. Tą pomocą objęliśmy 43 grupy z Ukrainy, Białorusi, Uzbekistanu i Kazachstanu, jak wspominają organizujące ten wypoczynek Siostry czy Kapłani – dla wielu uczestników jest to wyjątkowy czas nie tylko zabawy, spotkań, modlitwy, ale też regularnego jedzenia! Wspieramy też funkcjonowanie świetlic, przedszkoli, domów dziecka, domów seniora i samotnej matki, przytuliska dla bezdomnych oraz stołówki i kuchnie prowadzone przez siostry i braci zakonnych służące dożywianiu dzieci, starszych i najbiedniejszych. W mijającym roku, we współpracy z Górnośląskim Oddziałem Stowarzyszenia wspólnota Polska, udało się tez otworzyć na Ukrainie cztery Stacje Pomocy Charytatywnej „Dobre Serce”, dzięki którym potrzebujący maja dostęp do sprzętu rehabilitacyjnego, kul, wózków, chodzików, opatrunków itd. Pamiętamy też o tych, którzy ze Wschodu do Polski przyjechali, w tym również o studentach poprzez wypłacanie stypendiów. Zespół świadczy też nieustannie pomoc liturgiczną dla Kościoła katolickiego na Wschodzie poprzez zakup dla konkretnych parafii paramentów liturgicznych, nagłośnień do kaplic i świątyń, ksiąg liturgicznych, a także modlitewników i śpiewników oraz wszelkiego rodzaju pomocy katechetycznych. Ciągle jeszcze ważną część naszych wydatków stanowią dotacje na budowę nowych świątyń, odbudowę oraz renowację kościołów, plebanii oraz sal katechetycznych.

Ponadto, Zespół finansuje wysyłkę prasy katolickiej, w tym wiadomości KAI czy czasopisma „Miłujcie się” oraz wspiera wydawnictwa i media działające w ramach Kościoła na Wschodzie, a także wiele innych projektów. Z inicjatywy Zespołu powstał też Wolontariat Syberyjski, skupiający osoby świeckie, które w czasie swojego urlopu czy wakacji pomagają duszpasterzom i siostrom zakonnym na Wschodzie. W 2021 roku na posługę wolontaryjną mimo pandemicznych ograniczeń na Ukrainę, do Kazachstanu do Rumunii i Bułgarii, wyjechało 15 osób, kolejna, czyli już piata grupa rozpoczęła formację w październiku bieżącego roku. 

Zespół sfinansował wydanie książki „Necrologium Episcoporum Poloniae”. Jesteśmy w trakcie opracowywania leksykonu wraz ze wspomnieniami na temat udziału polskich duchownych w odradzaniu się Kościoła Katolickiego na Wschodzie. Jest to bardzo ważne i ogromne  dzieło, które pozwoli ocalić od zapomnienia to co zrobili kapłani i siostry zakonne z Polski dla Kościoła za wschodnią granicą, szczególnie po tzw „pierestrojce”. Ponadto Dyrektor Zespołu wyjeżdża na Wschód aby na miejscu poznać potrzeby i sprawdzić realizacje projektów, ostatnio odwiedził Litwę, Ukrainę  i Armenię.

Zachęcamy do wsparcia duchowego i materialnego dzieł duszpasterskich, ewangelizacyjnych i charytatywnych Kościoła katolickiego na Wschodzie. Ofiary zebrane w II niedzielę Adwentu a także napływające od stałych ofiarodawców indywidualnych przez cały rok, służą bezcenną pomocą katolikom we wszystkich tamtejszych diecezjach.

W tym dniu z Kościołem w Polsce i poza jej granicami, łączą się wierni z wielu parafii za wschodnią granicą, dziękując Bogu za modlitwę i składane ofiary. „Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie” tam, za wschodnią granicą, jest dniem wdzięczności za tych, którzy pomagają duchowo i materialnie.

W imieniu kapłanów, sióstr i braci zakonnych oraz wolontariuszy świeckich, posługujących aktualnie na Wschodzie a także wiernych, składamy serdeczne podziękowanie za wszelką pomoc i modlitwę.

W imieniu całego Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie

                                                                    

         Ks. Leszek Kryża TChr 

         dyrektor biura Zespołu

Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie

przy Konferencji Episkopatu Polski 

Skwer Kard. S. Wyszyńskiego 6,

01-015 Warszawa

Santander Bank Polska S.A.

89 10901014 0000 0000 0301 4449 (PLN)

 SWIFT CODE WBKPPLPPXXX PL 10 10901014 0000 0000 03158267 (EUR)

Drodzy Diecezjanie,

w nawiązaniu do komunikatu Nuncjatury Apostolskiej w Polsce z dnia 4 grudnia br. pragnę poinformować, iż zakończył się proces wyłaniania wyznaczonego na moją prośbę arcybiskupa koadiutora. Zgodnie z obowiązującym kodeksem prawa kanonicznego Stolica Apostolska może przydzielić biskupowi diecezjalnemu biskupa koadiutora, który ma również prawo następstwa (kan. 403 § 3). Do jego obowiązków należy między innymi wspomaganie biskupa diecezjalnego w zarządzaniu diecezją (kan. 405 § 2). Z woli Ojca Świętego urząd ten powierzony został dotychczasowemu biskupowi pomocniczemu diecezji ełckiej Adrianowi Galbasowi.

Jak wspomniałem w mojej „Prośbie o modlitwę” skierowanej do wiernych archidiecezji katowickiej w tegoroczną uroczystość Świętego Jacka, na proces wyłaniania biskupa Kościoła patrzymy zawsze z wiarą. W duchu słów św. Jana Pawła II z „Tryptyku Rzymskiego” prosiliśmy Ducha Świętego, aby „wskazał” dobrego pasterza, który w przyszłości przejmie stery Kościoła na Górnym Śląsku w trudnym czasie nieuchronnych zmian gospodarczo-społecznych. Dziękujemy Ojcu Świętemu za wyznaczenie do tej funkcji pasterza pochodzącego z Bytomia, który niespełna dwa lata temu, 11 stycznia 2020 r., w katedrze św. Wojciecha w Ełku przyjął sakrę biskupią i jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Pax Christi” (Pokój Chrystusa). W ramach Konferencji Episkopatu Polski został w roku 2020 przewodniczącym Rady ds. Apostolstwa Świeckich, a w 2021 członkiem Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą.

Serdecznie proszę zatem wszystkich wiernych, duchownych i świeckich – w dniu św. Barbary, naszej patronki – o osobistą i wspólnotową modlitwę w intencji arcybiskupa koadiutora Adriana Galbasa, któremu Ojciec Święty Franciszek powierzył posługiwanie Kościołowi na Ziemi Górnośląskiej.

Za dar modlitwy w tej intencji i codzienne budowanie w parafiach Kościoła – Wspólnoty składam szczere Bóg zapłać i błogosławię.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

Drodzy Bracia Górnicy wraz z Rodzinami!

Z okazji patronalnej uroczystości świętej Barbary wszystkim Górnikom i Pracownikom zatrudnionym górnictwie i w przedsiębiorstwach pracujących na rzecz górnictwa składam szczere życzenia pomyślności oraz wytrwałości w ciężkiej, niebezpiecznej, ale jakże koniecznej pracy.

Również w tym roku świętej Barbarze polecamy w modlitwie wszystkich związanych z przemysłem wydobywczym, zwłaszcza pracujących pod ziemią! W trudnym dla branży górniczej okresie niepewności i zmian przekazuję Wam zapewnienie o wsparciu i duchowej bliskości! Nie tracimy nadziei i wiary w to, że konieczne zmiany zostaną przeprowadzone w duchu społecznej solidarności! Dlatego w aktualnej sytuacji nie może zabraknąć kół ratunkowych: solidarnej tarczy, sprawiedliwości i miłości społecznej.

Słowa, które wypowiedziałem podczas zeszłorocznej Mszy św. barbórkowej są wciąż aktualne i godne powtórzenia. Jestem głęboko przekonany, że redukcja zatrudnienia, związana z zamykaniem kopalń „powinna odbywać się na zasadzie dobrowolności i być wsparta programem osłon socjalnych, wypracowanych w dialogu z partnerami społecznymi, których zadaniem jest nie tylko obrona praw pracowniczych, lecz i partycypacja w procesach restrukturyzacji i modernizacji Górnego Śląska, zagłębia cennych wartości, które wraz z likwidacją górniczej branży nie powinny zaniknąć”.

Bracia Górnicy!

W imieniu wspólnoty lokalnego Kościoła życzę Wam wraz z Waszymi Duszpasterzami, abyście we wszelakich trudnościach znajdowali zawsze schronienie w Bogu, do którego razem z psalmistą wołamy: „Bądź mi skałą schronienia i zamkiem warownym, aby mnie ocalić, boś Ty opoką moją i twierdzą” (Ps 71,3); aby Wasz górniczy trud i wysiłek znajdowały uznanie i należny szacunek w oczach rządzących i całego społeczeństwa; abyście chronili wartości tak bardzo zakorzenione na naszej górnośląskiej ziemi – wiarę, rodzinę, niedzielę i miejsce pracy.

A wobec powracającego zagrożenia epidemicznego apeluję do Was o przestrzeganie norm sanitarnych, co będzie wyrazem troski o życie i zdrowie swoje, bliskich i kolegów z pracy.

Tradycyjnie wyrazy pozdrowień i wdzięczności składam na ręce Waszych żon i dzieci, wspierających Was w codziennej pracy. Pozdrawiam serdecznie zasłużonych emerytów górniczych. Pamiętam o inwalidach pracy górniczej, którzy wykonując swoje obowiązki, stali się ofiarami katastrof czy wypadków. Bożemu miłosierdziu powierzam tych, którzy ponieśli śmierć przy wykonywaniu pracy i Dziewięciu męczenników „Solidarności”, górników kopalni „Wujek”, którzy oddali swoje życie 40 lat temu.

Drodzy Górnicy i wszyscy związani z polskim przemysłem górniczym!

Niech dobry Bóg za pośrednictwem świętej Barbary udziela Wam wszystkim pomocy i bezpieczeństwa. Niech pomnaża osobiste i rodzinne szczęście oraz nadzieję na trwały pokój w naszym społeczeństwie, Ojczyźnie i w całej ludzkiej rodzinie. Niech nieustannie prowadzi Was drogami sprawiedliwości i miłości społecznej.

Raz jeszcze zapewniam Was o modlitwie i duchowym towarzyszeniu i bliskości. Wszystkim z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!

Szczęść Boże!

† Wiktor Skworc

ARCYBISKUP

METROPOLITA KATOWICKI

Katowice, 4 grudnia 2021 roku

Drodzy Diecezjanie!

Druga niedziela listopada jest bardzo bogata w treści, bo w tym dniu przypadają: Dzień Muzyki Liturgicznej w Archidiecezji Katowickiej, Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym i Światowy Dzień Ubogich. To właśnie za udzielanie pomocy prześladowanym i ubogim w ciemną noc okupacji zginął ks. Jan Franciszek Macha, którego beatyfikacja odbędzie się w nadchodzącą sobotę w Katowicach. Wiele o nim i jego działalności już powiedziano w czasie minionych miesięcy modlitwy i przygotowań. Wiele też zostało o nim napisane. Przygotowano spektakle teatralne i muzyczne. Jego postaci poświecono dwa filmy warte obejrzenia: „Hanik. Podróż do życia” i „Bez jednego drzewa las lasem zostanie”.Nawiązując zaś do obchodzonego w ostatni czwartek Święta Niepodległości, trzeba też wskazać na patriotyczną postawę naszego kandydata na ołtarze. Ks. Jan Franciszek Macha należał do pokolenia Górnoślązaków, którzy wychowali się i wykształcili w II Rzeczypospolitej. Ukończył Gimnazjum Klasyczne w Królewskiej Hucie i studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz formację do kapłaństwa w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Jako neoprezbiter, wyświecony w 1939 r., od początku niemieckiej okupacji, oprócz gorliwej posługi duszpasterskiej, zaangażował się w działalność patriotyczną oraz pomoc charytatywną na terenie Rudy Śląskiej. Rozpoczął też wydawanie konspiracyjnej gazety „Świt”, w której wzywano ludność polską do wzajemnej samopomocy. W jednym z tekstów pod tytułem „Pomóż im, gdy możesz” pisał: „Siła woli to wielka potęga, lecz wtedy tylko, gdy jej towarzyszy miłość. Nie chcę się rozwodzić nad miłością bliźniego, gdyż to ksiądz z ambony wygłasza po tysiąc i więcej razy, ale warto coś niecoś przypomnieć. Żyjemy w trudnych warunkach. Zbliżają się święta szybkimi krokami…Nie każdy będzie mógł sobie pozwolić na drzewko, ale to pół biedy. Popatrzmy jednak pod biedne strzechy tych rodzin, które straciły ojca lub syna, żywiciela rodziny na wojnie w obronie kochanej ojczyzny lub obecnie gnije w Dachau albo innym więzieniu. Tym, kochani rodacy, należy nam się spłacić dług wdzięczności. Prawda, że każdy boryka się z losem, ale na drobną zapomogę wystarczy. To nie dla nas robicie, nie dla siebie, ale dla Polski. Wspólnymi siłami pomóc im trzeba… Czekają nas jeszcze ciężkie walki w przyszłości. Niejeden z nas padnie pozostawiając rodzinę w podobnych warunkach, a może jeszcze gorszych. Nie wolno nam zostawić tej sprawy normalnemu biegowi i przymknąć oczy. To bracia, to matki, które dały dzieci Ojczyźnie za świętą sprawę. To rodziny najlepszych synów Ojczyzny, którzy dla ogólnego dobra nie wahali się dać życia lub wolności. Dlatego cześć ich pamięci, a pomoc rodzinom”.

Te słowa wypowiedziane przed Bożym Narodzeniem 1939 r., a właściwie wyrosłe z nich systematyczne charytatywne działanie ks. Jana Franciszka i jego pomocników, przyniosły efekty. W jednym z „Raportów o sytuacji na Ziemiach Zachodnich” czytamy: „Wzajemna postawa ludności Śląska jest jak najlepsza. Charakteryzuje ją samopomoc i solidarność narodowo-społeczna”. 

Bracia i Siostry!

Jako wspólnota Kościoła katowickiego przyjmujemy z wdzięcznością nowego błogosławionego jako męczennika miłości miłosiernej, jako dar Bożej Opatrzności na dziś i na jutro, jako wezwanie i przypomnienie powołania do świętości. Ks. Jan Franciszek jako ofiara prześladowań i wojny uświadamia nam jej śmiercionośne skutki.Niech jego tragiczna śmierć inspiruje i wzmacnia nas do działania na rzecz umacniania zagrożonego pokoju i dzieła pojednania, szczególnie Polaków i Niemców. Losy tych narodów w wyjątkowo dramatyczny sposób spotkały się w śmierci ks. Jana.Krótka, bo trwająca niespełna 3 lata posługa duszpasterska ks. Machy jest ciągle aktualnym przykładem charytatywnego zaangażowania, zauważania i wychodzenia do najbardziej potrzebujących, wychodzenia na peryferie ludzkiej egzystencji. W takim stylu działania również wierni świeccy, osoby młode i starsze, mogą odkrywać wartość wolontariatu, zaangażowania, nawet w ekstremalnie trudnych warunkach. Ks. Jan mógł przecież wycofać się, ulec prawu ustanowionemu przez okupanta i jako kapłan żyć spokojnie, zamknięty w parafialnej strukturze. Postąpił jednak inaczej. Uznał,że najważniejsze jest przykazanie miłości. Przybrało ono kształt konkretnej pomocy bliźniemu za cenę narażania własnego bezpieczeństwa. Krótko mówiąc, świadectwo ks. Jana uświadamia każdemu pokoleniu, że są wartości, których nie tylko warto bronić, ale za które warto jest oddać życie. 3.Niech beatyfikacja Jana Franciszka Machy, człowieka odważnego i niezłomnego,stanie się zaproszeniem do wzrastania w prawdziwie chrześcijańskiej gorliwości i solidarności, których pragnienie przemienia nasze życie i inspiruje do praktykowania miłosierdzia. Z tym wezwaniem łączy się serdeczne zaproszenie do osobistego i rodzinnego udziału w uroczystości beatyfikacyjnej. Liczę na uczestnictwo w niej reprezentantów każdej parafialnej wspólnoty oraz wszystkich ruchów i stowarzyszeń katolickich działających w naszej archidiecezji. Zapraszam rodziny Domowego Kościoła,młodych z Ruchu Światło-Zycie i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, osoby tworzące parafialne zespoły Caritas i zaangażowane w strukturach Caritas Archidiecezji Katowickiej. Spodziewam się obecności nadzwyczajnych szafarzy Komunii św.oraz przedstawicieli służby liturgicznej, harcerzy, Rycerzy Kolumba i Mężczyzn św. Józefa.Do tych diecezjan, którzy nie planują pielgrzymki na beatyfikację do katedry apeluję o duchowe przeżywanie tej uroczystości w gronie rodziny. Rodzina bowiem stanowiła wyjątkową wartość dla ks. Machy. Podarujmy nowemu błogosławionemu przedpołudnie nadchodzącej soboty, korzystając z transmisji radiowych Radia Katowice, i Radia eM, a także telewizyjnych w programie pierwszym TVP i TVP3 Katowice.

Bracia i Siostry!

Z duża dozą pewności można stwierdzić, że ks. Jan Macha jako więzień w celi śmierci katowickiego aresztu w listopadzie 1942 r., dwa tygodnie przed swoją śmiercią,rozważał te same eschatologiczne treści, jakie słyszeliśmy w dzisiejszym słowie Bożym.Z pewnością impulsem do modlitwy były dla niego słowa Zbawiciela, które i dziś wybrzmiały przed Ewangelią: „Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie (…), abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym” (Łk 21,36). Kapłan – więzień wierzył także w to zapewnienie Jezusa: „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą”(Mk 13,31), dlatego czuwał na modlitwie brewiarzowej, a przesuwając w rękach paciorki różańca, zrobione z więziennego materaca, zbliżał się coraz bardziej do osobistego przeżywania tajemnic bolesnych. Dzisiaj odnosimy do ks. Jana Machy słowa z pierwszego czytania: „Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy przez wieki, na zawsze” (Dn 12,3), ponieważ był niewątpliwie człowiekiem mądrymi uczącym sprawiedliwości w biblijnym znaczeniu tego słowa. Niech i nas poucza swoim słowem i przykładem kapłańskiego życia dla innych, w imię Tego, który do końca nas umiłował. Wszystkim uczestnikom niedzielnej Eucharystii udzielam pasterskiego błogosławieństwa.

† Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

Katowice, 10 listopada 2021 r.

D E K R E T 

PENITENCJARIA APOSTOLSKA, po wysłuchaniu licznych próśb, które napłynęły ostatnio od różnych Pasterzy Kościoła w związku z wciąż trwającą pandemią, potwierdza i rozszerza na cały listopad 2021 r. wszystkie dobrodziejstwa duchowe, już udzielone 22 października 2020 r. Dekretem Prot. N. 791/20/I, którym, z powodu pandemii Covid-19, odpusty zupełne za wiernych zmarłych zostały przedłużone na cały listopad 2020 r.

Z tej odnowionej wielkoduszności Kościoła z pewnością wierni czerpać będą pobożne postanowienia i siłę duchową, aby nadawać swojemu życiu kierunek zgodny z prawem ewangelicznym, w synowskiej komunii z Ojcem Świętym, widzialnym fundamentem i Pasterzem Kościoła katolickiego.

Niniejszy dekret obowiązuje przez cały listopad.

Bez względu na jakiekolwiek przeciwne rozporządzenia.

W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 27 października 2021 r.

Kard. Mauro Piacenza

Penitencjarz Większy

Ks. Prał. Krzysztof Nykiel

Regens

Oryginalny tekst dokumentu:

https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2021/10/28/0700/01488.html

Załącznik 1: Dekret z 22 października 2020 roku, o którym mowa w powyższym dokumencie:

DEKRET

W bieżącym roku, w aktualnych okolicznościach spowodowanych pandemią COVID-19, odpusty zupełne dla wiernych zmarłych będzie można uzyskać przez cały listopad, przy zmienionych warunkach i dostosowanych do sytuacji dziełach pobożnych, aby zapewnić bezpieczeństwo wiernych.

Do niniejszej Penitencjarii Apostolskiej dotarło wiele próśb Świętych Pasterzy, aby w tym roku, z powodu epidemii COVID-19, zmieniono pobożne dzieła w celu uzyskania odpustów zupełnych dla dusz czyśćcowych, które można uzyskiwać zgodnie z normą „Wykazu odpustów” (nad. 29, § 1). Dlatego Penitencjaria Apostolska, na mocy specjalnego polecenia Jego Świątobliwości Papieża Franciszka, chętnie ustanawia i określa, że w tym roku, aby uniknąć zgromadzeń, tam, gdzie są one zakazane:

a.- Odpust zupełny dla osób nawiedzających cmentarz i modlących się, choćby tylko w myśli, za zmarłych przez poszczególne osiem dni, zwykle ustanowiony jedynie na dni od 1 do 8 listopada, dla pożytku wiernych może być przeniesiony na inne osiem dni listopada. Dni te, dowolnie wybrane przez poszczególnych wiernych, mogą być od siebie oddzielone.

b- Odpust zupełny związany z dniem 2 listopada, ustanowiony na Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych dla tych, którzy pobożnie nawiedzają kościół lub kaplicę i odmawiają tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”, może być przeniesiony nie tylko na niedzielę poprzedzającą lub następującą, albo na sam dzień Uroczystości Wszystkich Świętych, ale także na inny dzień listopada, dowolnie wybrany przez poszczególnych wiernych.

Osoby starsze, chore i ci wszyscy, którzy z poważnych powodów nie mogą opuścić domu, na przykład ze względu na zakazy gromadzenia się licznych wiernych w miejscach świętych, będą mogli uzyskać odpust zupełny, jeśli tylko łącząc się duchowo z tymi wiernymi, którzy pobożnie nawiedzają miejsca święte, oraz wykluczając wszelkie przywiązanie do jakiegokolwiek grzechu i mając intencję kiedy to tylko będzie możliwe spełnić trzy zwyczajne warunki (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), odmówią pobożnie modlitwy za zmarłych przed obrazem Pana Jezusa lub Najświętszej Maryi Panny (na przykład jutrznię i nieszpory z oficjum Liturgii godzin za zmarłych, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia i inne modlitwy za zmarłych bliskich ich sercu), albo jeśli podejmą medytacyjną lekturę jednego z fragmentów Ewangelii z liturgii za zmarłych, lub też jeśli wypełnią uczynki miłosierdzia poprzez ofiarowanie Bogu cierpień i niedogodności swego życia.

Aby ten dostęp do łaski Bożej, udzielanej władzą kluczy Kościoła, stawał się łatwiejszy ze względu na miłosierdzie duszpasterskie, niniejsza Penitencjaria gorąco prosi, aby wszyscy kapłani posiadający odpowiednie uprawnienia, oddali się z gorliwością i wielkodusznością celebracji Sakramentu Pokuty i udzielali Komunii Świętej chorym.

Niemniej, jeśli chodzi o warunki duchowe dla uzyskania odpustu zupełnego, nadal obowiązują wcześniej wydane wskazania zawarte w „Nocie odnośnie sakramentu pojednania w obecnej sytuacji pandemii”.

Wreszcie, ponieważ dusze czyścowe wspierane są wstawiennictwem wiernych, szczególnie zaś miłą Bogu ofiarą ołtarza (por. Sob. Tryd. Sesja XXV, Dekret o czyśćcu), gorąco zaleca się wszystkim kapłanom trzykrotne odprawianie Mszy św. w dniu Wspomnienia wszystkich wiernych zmarłych, zgodnie z Konstytucją Apostolską „Incruentum Altaris”, wydaną przez czcigodnej pamięci papieża Benedykta XV w dn. 10 sierpnia 1915 roku.

Niniejszy dekret jest ważny przez cały listopad. Bez względu na jakiekolwiek przeciwne zarządzenia.

W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 22 października 2020 roku, we wspomnienie św. Jana Pawła II.

Kard. Mauro Piacenza

Penitencjarz Większy

Ks. prał. Krzysztof Nykiel

Regens

Oryginalny tekst dokumentu:

https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2020/10/23/0545/01264.html#ita

Od kilu tygodni jesteśmy świadkami dramatycznych wydarzeń w Afganistanie, związanych ze zmianą władzy.

Wiele tysięcy Afgańczyków ratuje swoje życie i zdrowie ucieczką z kraju, szukając pomocy we wspólnocie międzynarodowej.

Wsłuchując się w głos papieża Franciszka, który wezwał wszystkich ludzi dobrej woli, by „modlili się do Boga pokoju, aby zamilkł szczęk oręża i by można było znaleźć rozwiązania przy stole dialogu”, zwracam się z apelem do pasterzy i wiernych Kościoła w Polsce o modlitwę i pomoc materialną dla cierpiącego ludu Afganistanu.

W związku z powyższym, ogłaszam niedzielę 5 września br. „Dniem Solidarności z Afgańczykami”. Dziękuję wszystkim księżom biskupom, którzy podczas Rady Biskupów Diecezjalnych, na Jasnej Górze dnia 25 sierpnia br., poparli jednogłośnie ideę ogólnopolskiej zbiórki na ten cel.

Apeluję, aby w niedzielę 5 września, w każdym kościele i kaplicy w Polsce w czasie modlitwy powszechnej prosić Boga o pokój w Afganistanie oraz w intencji Afgańczyków, a po Mszach Świętych zorganizować kwestę na ich rzecz.

Zebrane fundusze zostaną przeznaczone na długofalowe wsparcie działań Caritas na rzecz migrantów i uchodźców, zarówno w Polsce jak i za granicą. We współpracy z Caritas w Pakistanie, kraju, w którym znajduje się największa grupa uchodźców z Afganistanu, rozpocznie się trzymiesięczna interwencja humanitarna natychmiastowej pomocy dla około 1500 rodzin.

W Polsce już działają Centra Migrantów i Uchodźców prowadzone przez Caritas Polska oraz Caritas diecezjalne. Caritas Polska uruchomi

ogólnopolski program wsparcia dla uchodźców w naszej ojczyźnie – od pomocy duchowej, psychologicznej, socjalnej, poprzez pomoc językową, prawną i medyczną, aż po doradztwo zawodowe, wsparcie międzykulturowe oraz wsparcie wolontariatu parafialnego i komunikacji z mediami.

Już teraz dziękuję wszystkim wiernym za pozytywną odpowiedź na mój apel ufając, że kolejny raz Polacy pokażą swoje szlachetne serca.

Warszawa, dnia 27 sierpnia 2021 roku

✠ Stanisław Gądecki

Arcybiskup Metropolita Poznański

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)

Drodzy Diecezjanie!

1. Chociaż aktualna sytuacja epidemiologiczna w naszym kraju wydaje się stabilna, to służby medyczno-sanitarne przestrzegają przed możliwością wzrostu liczby zachorowań na koronawirusa w najbliższych miesiącach. W związku z tym zagrożeniem, kolejny raz apeluję do Was o żarliwą modlitwę w intencji ustania pandemii, a osoby niezaszczepione proszę o pogłębioną refleksję nad dobrodziejstwem, jakim jest wynalezienie szczepionek ratujących ludzkie życie.

Bracia i Siostry!

Nawet jeśli decyzja o szczepieniu ma charakter dobrowolny, to powinna ona uwzględnić prawdę fundamentalną: ludzkie życie i zdrowie są cennymi darami udzielonymi człowiekowi przez Boga i powierzonymi jego roztropnej odpowiedzialności. Nie ulega też wątpliwości, że ten rodzaj wyboru należy zawsze odnosić do piątego przykazania Bożego, które stoi na straży ludzkiego życia, a także do odpowiedzialności za dobro wspólne. W dobie pandemii przybiera ono konkretne formy. Są nimi zarówno zdrowie i życie społeczeństwa, jak również prewencja zdrowotna, której celem jest uwolnienie społeczeństwa od rygorystycznych, nierzadko uciążliwych obostrzeń sanitarnych. Te ostatnie prowadzą wielu spośród nas do izolacji, osamotnienia, ograniczania praktyk religijnych, a także do zachwiania właściwego rozwoju ekonomiczno-gospodarczego naszej Ojczyzny. Mając na uwadze działania prozdrowotne, opinie medycznych autorytetów, a także dramatyczne świadectwa osób, które zmagały się w ostatnich miesiącach z koronawirusem, wspólnota naszego lokalnego Kościoła pozytywnie odpowiada na prośbę Wojewody Śląskiego i włącza się w akcję szczepień przeciw COVID-19. W ponad 40 parafiach naszej archidiecezji powstaną w niedzielę 15 sierpnia mobilne punkty szczepień. Skorzystajmy z tej okazji i przez przyjęcie szczepionki zadbajmy o własne zdrowie, a może nawet życie!

Drogie Siostry! Droga Młodzieży!

2. Z radością przypominam Wam, że z każdym dniem zbliża się wyczekiwana – po roku koniecznych ograniczeń – stanowa pielgrzymka kobiet i dziewcząt do Sanktuarium Matki Bożej Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich. Mając na uwadze ostanie miesiące, naznaczone zmaganiem się ze skutkami globalnej pandemii COVID-19, jestem przekonany, że nasze największe w archidiecezji maryjne sanktuarium stwarza szansę wyjątkowego, duchowego odpoczynku. Jako ludzie wiary pielgrzymujący po drogach świata ku przyszłemu Miastu (por. Hbr 13,14), możemy razem z Maryją uwielbiać Jezusa Chrystusa, powierzać Panu Bogu osobiste intencje i nabierać sił na dalszą drogę, która prowadzi do zbawienia.

Zapraszam więc wszystkie kobiety, wśród nich siostry zakonne i młodzież żeńską w niedzielę 22 sierpnia do modlitwy na piekarskim wzgórzu. Podejmijmy trud pielgrzymowania w zorganizowanych grupach, pieszo, na rowerach i autokarami, przy jednoczesnym zachowaniu wszystkich wymogów sanitarnych.

Pielgrzymkę kobiecego świata rozpoczniemy o godz. 8.30 modlitwą różańcową. Mszy św. będzie przewodniczył i homilię wygłosi biskup toruński Wiesław Śmigiel, przewodniczący Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Rodziny. Po Eucharystii zaplanowano godzinę ewangelizacyjną, a następnie o godz. 15 nieszpory maryjne, podczas których Bożym słowem podzieli się bp Mirosław Gucwa z diecezji Bouar w Republice Środkowoafrykańskiej.

Szczegółowy program pielgrzymki dostępny jest na plakatach oraz w mediach archidiecezjalnych. Tych, którzy pozostaną w domach, informuję, że bezpośrednią transmisję z pielgrzymki przeprowadzą: Telewizja Polonia i TVP Katowice oraz stacje radiowe: Radio eM i Radio Katowice. Zapraszam więc serdecznie wszystkie pokolenia kobiet, dziewcząt oraz całe rodziny przed wizerunek Śląskiej Gospodyni, Lekarki!

Licząc na wspólne spotkanie z Świętą Bożą Rodzicielką, Matką naszego Zbawiciela, wszystkim Jej czcicielom z serca udzielam pasterskiego błogosławieństwa: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. I życzę błogosławionej, rodzinnej niedzieli.

Szczęść Boże!

† Wiktor Skworc

Arcybiskup

Metropolita Katowicki

Bieruń, św. Bartłomieja Apostoła

Bojszowy, NMP Uzdrowienia Chorych 

Chełm Śl., Trójcy Przenajświętszej 

Chorzów, św. Antoniego 

Czerwionka Leszczyny, św. Józefa Oblubieńca NMP

Gaszowice, Opatrzności Bożej 

Gierałtowice,  MB Szkaplerznej 

Goczałkowice, św. Jerzego 

Godów, św. Michała Archanioła 

Gorzyce, św. Anioła Stróża 

Imielin, MB Szkaplerznej 

Jastrzębie Z., NMP Matki Kościoła

Jastrzębie Z., św. Barbary i św. Józefa 

Jejkowice, MB Szkaplerznej i św. Piusa X  

Katowice Tysiąclecie D.,  Podwyższenia Krzyża Świętego 

Kobiór, Wniebowzięcia NMP 

Kończyce/Zabrze, Bożego Ciała 

Lędziny-Hołdunów, Chrystusa Króla 

Lubomia, św. Marii Magdaleny 

Lyski, św. Małgorzaty Dziewicy i Męczennicy 

Łaziska Dolne, Niepokalanego Serca NMP 

Marklowice,  św. Stanisława Bpa i Męczennika 

Miedźna, św. Klemensa 

Mikołów, św. Wojciecha 

Mszana, św. Jerzego 

Mysłowice, Nawiedzenia NMP 

Ornontowice, św. Michała Archanioła 

Orzesze, Nawiedzenia NMP 

Panewniki, św. Ludwika

Pawłowice, św. Jana Chrzciciela 

Piekary Śl., Imienia NMP i św. Bartłomieja Apostoła

Pszczyna, Podwyższenia Krzyża Świętego i MB Częstochowskiej 

Pszów, Narodzenia NMP 

Radlin-Biertułtowy, Wniebowzięcia NMP 

Radzionków, św. Wojciecha 

Rogów, NSPJ 

Ruda Śl.-Kochłowice, Trójcy Przenajświętszej 

Rybnik, MB Bolesnej 

Rydułtowy, św. Jerzego 

Siemianowice Śl.-Bytków, Ducha Świętego 

Suszec, św. Stanisława Biskupa i Męczennika 

Świerklany, św. Anny 

Świętochłowice-Chropaczów, MB Różańcowej 

Wodzisław Śl., św. Herberta Biskupa 

Wyry, NSPJ

Żory, Miłosierdzia Bożego

Drodzy dziadkowie, drogie babcie,

„Ja jestem z tobą przez wszystkie dni” (por. Mt 28, 20) – to obietnica, jaką Pan złożył uczniom zanim wstąpił do Nieba i którą dziś powtarza także Tobie, drogi dziadku i droga babciu. Tobie. „Ja jestem z tobą przez wszystkie dni”, to także słowa, które jako Biskup Rzymu i jako osoba starsza jak Ty, chciałbym skierować do Ciebie, z okazji tego pierwszego Światowego Dnia Dziadków i Osób Starszych: cały Kościół jest blisko Ciebie – mówiąc lepiej: jest blisko nas – troszczy się o Ciebie, kocha Cię i nie chce Cię opuścić!

Dobrze wiem, że to przesłanie dociera do Ciebie w trudnym czasie: pandemia okazała się nieoczekiwaną i gwałtowną burzą, ciężką próbą, która uderzyła w życie każdego, a z nami, starszymi, obeszła się w sposób szczególny, w sposób jeszcze cięższy. Wielu z nas chorowało i wielu odeszło, albo było świadkami tego, jak gasło życie ich małżonków i bliskich; jakże liczni byli zmuszeni do bardzo długiego trwania w samotności, odizolowaniu.

Pan zna każde z cierpień, jakich doświadczyliśmy w tym czasie. Jest blisko tych, którzy doświadczają bolesnego odsunięcia na bok; nasza samotność – która stała się jeszcze cięższą w czasie pandemii – nie jest Mu obojętna. Tradycja przekazuje, że także św. Joachim, dziadek Jezusa, był oddalony od swej wspólnoty, ponieważ nie miał dzieci; jego życie – tak, jak życie jego małżonki Anny – było uważane za bezwartościowe. Jednak Pan posłał do niego anioła, by go pocieszył. Kiedy on, zasmucony, pozostawał poza bramami miasta, ukazał mu się Boży posłaniec, aby powiedzieć mu: „Joachimie, Joachimie! Wysłuchał Pan Bóg twoją natarczywą modlitwę”[1]. Giotto na swoim słynnym fresku[2] zdaje się łączyć tę nocną scenę z jedną z tak wielu bezsennych nocy, do których wielu z nas jest przyzwyczajonych, a które są przepełnione wspomnieniami, zmartwieniami i pragnieniami.

Ale także wówczas, gdy wszystko wydaje się pogrążone w mroku, jak podczas tych miesięcy pandemii, Pan nie przestaje posyłać aniołów, aby ukoić naszą samotność i powtarzać nam: „Ja jestem z tobą przez wszystkie dni”. Mówi to do Ciebie, mówi to do mnie, do wszystkich. I to jest istotą tego pierwszego Dnia, który pragnąłem aby był obchodzony po raz pierwszy właśnie w tym roku, po długim czasie izolacji i wciąż powolnym odradzaniu się życia społecznego: aby każdego dziadka, każdą babcię, każdą osobę starszą – zwłaszcza tych spośród nas, którzy są najbardziej samotni – odwiedził anioł!

Czasem ci aniołowie mają twarze naszych wnuków, czasem członków rodziny, dawnych przyjaciół lub tych, których poznaliśmy właśnie w tych trudnych chwilach. W tym czasie nauczyliśmy się rozumieć, jak ważne są dla każdego z nas objęcia i odwiedziny, i jakże zasmuca mnie fakt, że w niektórych miejscach nie są one jeszcze możliwe!

Pan jednakże wysyła nam swoich posłańców także za pośrednictwem Słowa Bożego. Nie pozwala, aby go kiedykolwiek zabrakło w naszym życiu. Czytajmy każdego dnia kartę Ewangelii, módlmy się Psalmami, czytajmy proroków! Będziemy wzruszeni wiernością Pana. Pismo pomoże nam także zrozumieć to, o co Pan prosi dziś w naszym życiu. On bowiem posyła robotników do swej winnicy o każdej porze dnia (por. Mt 20, 1-16) i w każdym okresie życia. Ja też mogę zaświadczyć, że otrzymałem wezwanie, by zostać Biskupem Rzymu, kiedy osiągnąłem, że tak powiem, wiek emerytalny i wyobrażałem sobie, że nie będę już mógł zrobić zbyt wiele nowego. Pan jest zawsze blisko nas – zawsze – z nowymi zaproszeniami, z nowymi słowami, ze Swym pocieszeniem, zawsze blisko nas. Wiecie, że Pan jest wieczny i nigdy nie udaje się na emeryturę. Nigdy.

W Ewangelii wg św. Mateusza, Jezus mówi do Apostołów: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (28, 19-20). Te słowa skierowane są dziś także do nas i pomagają nam lepiej zrozumieć, że naszym powołaniem jest strzeżenie korzeni, przekazywanie wiary młodym i zaopiekowanie się najmniejszymi. Wsłuchajcie się w to dobrze: jakie jest nasze powołanie dziś, w naszym wieku? Strzeżenie korzeni, przekazywanie wiary młodym i zaopiekowanie się najmniejszymi. Nie zapominajcie o tym.

Nie ważne, ile masz lat, czy jeszcze pracujesz, czy już nie, czy zostałeś sam, czy też masz rodzinę, czy jesteś babcią lub dziadkiem od młodszych lat czy też trochę później, czy jesteś nadal samodzielny, czy też potrzebujesz pomocy – ponieważ nie istnieje wiek emerytalny, jeśli chodzi o zadanie głoszenia Ewangelii, zadanie przekazywania tradycji wnukom. Trzeba wyruszyć w drogę i, przede wszystkim, wznieść się ponad swoje ograniczenia, aby podjąć coś nowego.

W tym kluczowym momencie historii, także dla Ciebie istnieje więc pewne odnowione powołanie. Zapytasz: ale jak to możliwe? Moje siły się wyczerpują, nie sądzę, bym mógł wiele uczynić. W jaki sposób mam zacząć zachowywać się w nowy sposób, kiedy przyzwyczajenia stały się regułami mojego istnienia? W jaki sposób mam się poświęcić biedniejszemu ode mnie, kiedy tak bardzo przejmuję się już moją rodziną? W jaki sposób mogę rozszerzyć moje spojrzenie, jeśli nie wolno mi nawet wyjść poza dom, w którym mieszkam? Czy moja samotność nie jest zbyt ciężkim głazem? Ilu z was stawia sobie to pytanie: czy moja samotność nie jest zbyt ciężkim głazem? Także Jezus usłyszał podobne pytanie, zadane mu przez Nikodema, który zapytał Go: „Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem” (J 3, 4). Może się to dokonać, odpowiada Pan, przez otwarcie serca na działanie Ducha Świętego, który wieje, gdzie chce. Ducha Świętego z jego wolnością podążania wszędzie i czynienia tego, co pragnie.

Jak powtarzałem wielokrotnie, z kryzysu, w którym znalazł się świat, nie wyjdziemy tacy sami: wyjdziemy lepsi albo gorsi. I „daj Boże, aby (…) nie było to kolejne poważne wydarzenie dziejowe, z którego nie potrafimy wyciągnąć lekcji”. Jesteśmy uparci! „Obyśmy nie zapomnieli o osobach starszych, które zmarły z powodu braku respiratorów (…). Oby tak wielkie cierpienie nie było daremne, obyśmy przeszli do nowego sposobu życia i odkryli raz na zawsze, że potrzebujemy siebie nawzajem i jesteśmy dłużnikami jedni drugich, aby ludzkość mogła odrodzić się” (Enc. Fratelli tutti, 35). Nikt nie zbawia się sam. Jesteśmy dłużnikami jedni drugich. Wszyscy braćmi.

W tej perspektywie, chciałbym powiedzieć Ci, że jesteś potrzebny do tworzenia, w braterstwie i przyjaźni społecznej, jutrzejszego świata: tego, w którym będziemy żyć – my, wspólnie z naszymi dziećmi i wnukami – kiedy ustanie burza. Wszyscy „bądźmy aktywni w rehabilitacji i wspieraniu zranionych społeczeństw” (tamże, 77). Wśród rozmaitych filarów, które muszą dźwigać tę nową konstrukcję, znajdują się trzy, które Ty, lepiej niż inni, możesz pomóc wznieść. Trzy filary: marzenia, pamięć i modlitwa. Bliskość Pana da siłę, także najbardziej kruchym spośród nas, aby wyruszyć w tę nową drogę: drogami marzeń, pamięci i modlitwy.

Prorok Joel wypowiedział kiedyś tę obietnicę: „starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia” (Jl 3,1). Przyszłość świata znajduje się w tym przymierzu pomiędzy młodymi i starszymi. Kto, jeśli nie młodzi może przyjąć marzenia starszych i nieść je dalej? Ale do tego potrzeba, abyśmy dalej marzyli: w naszych marzeniach o sprawiedliwości, pokoju, solidarności znajduje się ta możliwość, aby nasi młodzi mieli nowe widzenia i abyśmy wspólnie mogli budować przyszłość. Konieczne jest także, abyś ty dał świadectwo, że można wyjść odnowionym z doświadczenia próby. I jestem pewien, że nie będzie ono jedynym, bo w swoim życiu doświadczyłeś ich wielu i udało Ci się z nich wyjść. Wyciągnij wnioski także i z tego doświadczenia, by wyjść z niego teraz.

Marzenia są zatem splecione z pamięcią. Myślę o tym, jak cenna jest ta bolesna pamięć wojny, i jak wiele nowe pokolenia mogą się z niej nauczyć na temat wartości pokoju. To Twoim zadaniem, jako tego, kto przeżył ból wojen, jest przekazanie tego. Upamiętnianie jest prawdziwą i właściwą misją każdej osoby starszej: pamięć i niesienie pamięć innym. Edith Bruck, która przeżyła dramat Holokaustu, powiedziała: „nawet oświecenie jednego tylko sumienia warte jest trudu i bólu utrzymywania żywej pamięci tego co się wydarzyło – i dodała – Dla mnie pamięć jest życiem”[3]. Myślę też o moich dziadkach i o tym, jak wielu z was musiało wyemigrować i wie, jak trudno jest opuścić własny dom, jak czyni to wielu także dziś, w poszukiwaniu przyszłości. Być może niektórych z nich mamy obok i być może to oni się nami opiekują. Ta pamięć może pomóc nam w tworzeniu świata bardziej ludzkiego, bardziej otwartego na przyjęcie. Ale bez pamięci nie można budować, bez fundamentów nigdy nie zbudujesz domu. Nigdy. A fundamentem życia jest pamięć.

Wreszcie: modlitwa. Jak powiedział kiedyś mój poprzednik, Papież Benedykt, święty starzec, który wciąż modli się za Kościół i dla niego pracuje: „modlitwa osób starszych może chronić świat, pomagając mu w sposób być może bardziej skuteczny, niż wysiłki tak wielu”[4]. Powiedział to prawie na koniec swego pontyfikatu w 2012 r. To piękne. Twoja modlitwa jest bardzo cennym źródłem: jest płucem, bez którego Kościół i świat nie mogą się obyć (por. Adhort. apost. Evangelii gaudium, 262). Zwłaszcza w tym tak trudnym dla ludzkości czasie, kiedy przemierzamy, wszyscy w tej samej łodzi, wzburzone morze pandemii, Twoje wstawiennictwo za światem i Kościołem nie jest daremne, ale ukazuje wszystkim spokojną ufność, że dotrzemy do brzegu.

Droga babciu, drogi dziadku, kończąc to moje przesłanie, chciałbym wskazać Ci także przykład błogosławionego – a wkrótce świętego – Karola de Foucauld. Żył on jako pustelnik w Algierii i w tym kontekście peryferii dał świadectwo „swego pragnienia, aby postrzegać każdego człowieka jak brata” (Enc. Fratelli tutti, 287). Jego losy pokazują, jak bardzo, nawet w osamotnieniu na pustyni, możliwe jest wstawianie się za ubogimi całego świata i stawanie się prawdziwie bratem i siostrą wszystkich.

Proszę Pana, aby, także dzięki jego przykładowi, każdy z nas poszerzał swoje serce i uwrażliwiał je na cierpienie tych ostatnich, a także był zdolny wstawiać się za nimi. Aby każdy z nas nauczył się powtarzać wszystkim, a zwłaszcza najmłodszym, te słowa pocieszenia, które dziś usłyszeliśmy skierowane do nas: „Ja jestem z tobą przez wszystkie dni”! Dalej, odwagi! Niech Pan wam błogosławi.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 31 maja, w święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

FRANCISZEK

[1] Wydarzenie to jest opisane w Protoewangelii Jakuba.

[2] Chodzi o obraz wybrany jako logo obecnego Światowego Dnia Dziadków i Osób Starszych

[3] La memoria è vita, la scrittura è respiro. L’Osservatore Romano, 26 stycznia 2021 r.

[4] Wizyta w domu „Viva gli anziani”, 2 listopada 2012 r

Źródło:

https://www.vatican.va/content/francesco/pl/messages/nonni/documents/20210531-messaggio-nonni-anziani.html)

Drodzy Diecezjanie! 

Bracia i Siostry,

Przekazuję Wam z radością informację, że papież Franciszek wyznaczył datę beatyfikacji Sługi Bożego ks. Jana Machy, kapłana naszej archidiecezji, zgilotynowanego w 1942 r. w katowickim areszcie przez gestapowców. Mszę św. beatyfikacyjną zaplanowano na sobotę 20 listopada br. w przededniu Uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Delegatem Ojca Świętego będzie ks. kard. Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych. O szczegółach przebiegu tej uroczystości będziemy informować na bieżąco. Już teraz prośmy Bożą Opatrzność o duchowe owoce beatyfikacji dla każdego z nas, a także o orędownictwo Sługi Bożego ks. Jana Machy, męczennika II wojny światowej, którego po beatyfikacji zamierzam uczynić orędownikiem powołań i patronem seminarium duchownego.

Zgodnie z decyzją Konferencji Episkopatu Polski, podjętą na 389. Zebraniu Plenarnym w Kalwarii Zebrzydowskiej w dniach 11–12 czerwca br., na podstawie kan. 93 Kodeksu Prawa Kanonicznego, z dniem 20 czerwca br., tj. od XII Niedzieli Zwykłej, odwołuję dyspensę od uczestnictwa we Mszy Świętej w niedziele i święta nakazane, udzieloną w związku z sytuacją epidemiczną wywołaną pandemią.

Mając na uwadze, że Eucharystia jest źródłem i szczytem chrześcijańskiego życia, a także sakramentem spotkania z żywym Jezusem Chrystusem, usilnie zapraszam wszystkich wiernych archidiecezji do nieustannego odkrywania wartości świętej Wieczerzy, szczególnie poprzez regularne uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. Licząc na życzliwe przyjęcie tego zaproszenia, nadal proszę Was o respektowanie aktualnie obowiązujących przepisów sanitarnych.

Na czas zbliżających się letnich wakacji, urlopów i wypoczynku wszystkim z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Szczęść Boże!

† Wiktor Skworc

Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 16 czerwca 2021 r.

VA I – 39/21

Budujmy cywilizację miłości!

Drogie Siostry i Bracia!

Za kilka dni, 11 czerwca, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, biskupi zebrani na plenarnym zebraniu Konferencji Episkopatu uroczyście ponowią akt poświęcenia Polski Sercu Jezusa. W tym samym dniu zostanie on odnowiony we wszystkich polskich parafiach, które przygotowywały się do tego wydarzenia przez ostatnie miesiące. Chodzi o to, by w tym duchowym wydarzeniu mogła uczestniczyć cała wspólnota Kościoła i „aby wszyscy ludzie, pociągnięci do otwartego Serca Zbawiciela, z radością czerpali ze źródeł zbawienia”.

Symbolem nieskończonej i niepojętej miłości Boga jest przebite włócznią i otwarte Serce wiszącego na krzyżu Zbawiciela. Wobec takiej Miłości nie można przejść obojętnie, trzeba na nią odpowiedzieć. Kult Serca Jezusa wyraża się w pragnieniu, by nasze serca zranione grzechem, ale obmyte i uzdrowione Chrystusową Krwią biły w rytmie Najświętszego Serca Zbawiciela, będącego „gorejącym ogniskiem miłości”. On najpełniej objawił światu miłość, bo nie jest bezwzględnym Sędzią, ale kochającym Ojcem.

Poświęcając się Sercu Jezusowemu, człowiek pozwala do końca przeniknąć się miłością Bożą, na tę miłość odpowiedzieć i nieść ją otaczającemu światu. Dlatego oddanie się Sercu Jezusowemu ma istotny wymiar społeczny i wyraża się w tym co św. Paweł VI i św. Jan Paweł II nazywali budowaniem cywilizacji miłości.

Kult Serca Jezusa prowadzi nas również do zadośćuczynienia i wynagradzania za popełnione grzechy, które zawsze są ranami zadanymi Miłości. Oddawanie czci Najświętszemu Sercu Pana Jezusa związane jest z kultem Miłosierdzia Bożego, na które tak wrażliwy jest współczesny człowiek. Świadczy o tym duchowe doświadczenie świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, uformowanej również przez nabożeństwo do Serca Jezusa, tak bardzo żywe w latach jej służby w Kościele.

Historia kultu

Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa ma dawne korzenie, rozpowszechnił się na skutek objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque, francuskiej zakonnicy z XVII wieku, podczas których Jezus prosił, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był świętem poświęconym czci Jego Serca. Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa ustanowił papież Klemens XIII w 1765 r. jako przywilej dla ówczesnego Królestwa Polskiego oraz Konfraterni Najświętszego Serca Jezusa w Rzymie. Przyczynili się do tego nasi biskupi, wystosowując memoriał do papieża, gdyż na ziemiach polskich kult ten rozwijał się już wcześniej. Na cały Kościół święto to rozszerzył Pius IX w 1856 r., a Leon XIII w 1899 r. dokonał aktu poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

Dokładnie sto lat temu, 3 czerwca 1921 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości biskupi dokonali aktu poświęcenia Ojczyzny Najświętszemu Sercu Jezusa. Nastąpiło to równocześnie z konsekracją świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie. Rok wcześniej, 27 lipca 1920 r., w obliczu nawałnicy bolszewickiej zagrażającej Polsce i całej Europie, biskupi zawierzyli nasz naród Bożemu Sercu na Jasnej Górze. W 1932 r. w Poznaniu odsłonięto pomnik „Sacratissimo Cordi – Polonia Restituta”, który został zburzony w 1940 r. i dotąd nie odbudowany.

Po wojnie w 1948 r. w obliczu nasilających się represji, z inicjatywy Prymasa kard. Augusta Hlonda biskupi zachęcili wiernych do osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, a trzy lata później, 28 października 1951 roku, Prymas Tysiąclecia kardynał Stefan Wyszyński na Jasnej Górze – w obecności niemal miliona wiernych – odnowił akt zawierzenia Polski Sercu Jezusa. Został on ponowiony w 1975 r. Po raz kolejny akt ten został proklamowany w wolnej Polsce 1 lipca 2011 r. w krakowskiej bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa.

O odnowę na polskiej ziemi

Za kilka dni ponowimy akt poświęcenia Najświętszemu Sercu Jezusa, dlatego, że osobiście
i zbiorowo pragniemy oddać się w opiekę Bogu, który jest Miłością. W szkole Jezusa,
który powiedział o sobie, że jest „cichy i pokornego serca” (Mt 11, 29), pragniemy się uczyć, jak stawiać czoło nowym wyzwaniom, jak podejmować odpowiedzialność za siebie i innych, jak kochać i służyć.

W nawiązaniu do setnej rocznicy poświęcenia narodu polskiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, ponawiamy ten akt w duchu dziękczynienia za dar obecnej od ponad 30 lat wolności, dziękując też za to, że Polska stała się znów pełnoprawnym członkiem wspólnoty europejskich narodów (Unii Europejskiej), co otworzyło nowy etap jej historii.

Mamy przy tym świadomość, że z tej wolności nie zawsze potrafimy właściwie korzystać. Smutkiem napawa fakt, że życie społeczne i polityczne w Polsce naznaczone jest niekończącymi się napięciami, konfliktami, nienawiścią i wrogością, w której trudno się dopatrzyć troski o dobro wspólne. Zagrożona wręcz wydaje się jedność naszej wspólnoty narodowej, dzięki której przetrwaliśmy przez stulecia.

W tej sytuacji, jako naród, społeczeństwo i każdy z nas, dokonajmy rachunku sumienia i prośmy Boga o łaskę nawrócenia. W perspektywie zawierzenia Sercu Jezusa, módlmy się o dar miłości, abyśmy w każdym człowieku – także innym czy myślącym inaczej – potrafili dostrzec brata. Rozmawiajmy językiem miłości, przebaczajmy tym, którzy nas skrzywdzili, nie chowajmy w sercu urazy, pierwsi wyciągając rękę do zgody. Budujmy mosty ponad podziałami, a spory rozwiązujmy w duchu dialogu i pojednania. Nie zapominajmy, że dialog należy do samej istoty chrześcijaństwa. Dajmy dziś temu świadectwo!

Polska rodzina znalazła się w kryzysie, co trzecie małżeństwo się rozpada. W obliczu tych bolesnych faktów prośmy o odnowienie łask sakramentalnych i umocnienie więzi rodzinnych – o przebaczenie i wyrzeczenie się egoizmu rodzącego przemoc. Nie zapominajmy też o potrzebie międzypokoleniowego przekazu wiary, który dziś wydaje się być szczególnie zagrożony. Jako wspólnota Kościoła zdajemy niełatwy egzamin wiarygodności tak mocno zachwianej wskutek grzechów i ran zadanych braciom i siostrom przez niektórych duchownych. Jesteśmy świadomi, że grzech wykorzystywania seksualnego – jak ostrzegał papież Benedykt XVI – może skutecznie przyćmić blask Ewangelii. W Kościele niezbędny jest proces oczyszczenia, prośby o przebaczenie ze strony skrzywdzonych i otoczenia ich szczególną troską.

Czyńmy świat bardziej ludzkim! W społeczeństwie, które podlega atomizacji wzmocnionej izolacją na skutek pandemii, bolesnej samotności doświadczają starsi, chorzy i niepełnosprawni. Ponadto, kryzys ekonomiczny sprawia, że ludzie biedni stają się jeszcze bardziej ubożsi. Otwórzmy się na nich, nie zapominając, że najsłabsi są „sercem Kościoła”, oni winni być również w centrum zainteresowania każdej ludzkiej społeczności. Znakiem cywilizacji miłości jest też otwartość na ludzkie życie, gdyż każdy człowiek, a szczególnie ten bezbronny i nienarodzony, ma prawo do życia.

Budujmy postawę braterstwa, o co usilnie apeluje papież Franciszek. Czyńmy to zarówno na gruncie polskim jak i międzynarodowym, w duchu przebaczenia i pojednania, czemu Polska dała już dobitne świadectwo w XX stuleciu, inicjując pojednanie z sąsiednimi narodami.

Zdajemy sobie sprawę, że nie ma innej drogi odnowy, jak nawrócenie czyli zwrócenie się do Odkupiciela i Jego zranionego Serca, „przez które stało się nam zbawienie”. Pokornie prosimy Jezusa o przebaczenie i łaskę powrotu do Niego i Jego Ewangelii. Z ufnością powierzamy Mu Kościół i Ojczyznę, nas samych i wszystko, co nas stanowi. Wpatrzeni w Serce Jezusowe, z serca Wam błogosławimy.

 

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce, zebrani na 388. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski

Drodzy Diecezjanie!

W 2007 roku Papież Benedykt XVI w Liście do Katolików Chińskich ogłosił Dzień Modlitw za Kościół w Chinach i wyznaczył go na przypadające 24. maja liturgiczne wspomnienie Najświętszej Dziewicy Maryi, Wspomożycielki Wiernych, czczonej z wielką pobożnością w sanktuarium maryjnym Sheshan koło Szanghaju.

W tym roku dzień ten przypada w święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, w oktawie Uroczystości Zesłania Ducha Świętego.

Przejęci faktem, że katolicy tego najliczniejszego spośród narodów świata stanowią zaledwie około 1% społeczeństwa, a jednocześnie świadomi skarbu wiary, który trwa i rośnie w Kościele Chińskim naznaczonym licznymi prześladowaniami, chcemy prosić, aby Duch Święty Pocieszyciel ubogacał swoimi darami tamtejszych wiernych i duchowieństwo.

Niech wstawiennictwo Maryi, Matki Kościoła i Wspomożenia Wiernych, wyprasza Kościołowi Chińskiemu potrzebne łaski.

Bracia i Siostry!

Idąc za pragnieniem św. Jana Pawła II i zaproszeniem Benedykta XVI, wspieranym przez papieża Franciszka, zachęcam do duchowego wsparcia katolików należących do narodu chińskiego. Prośmy, aby ci, którzy zadziwiają świat rozwojem cywilizacyjnym i gospodarczym, mogli doświadczać wolności w wyznawaniu wiary i cieszyć się pełną łącznością ze Stolicą Apostolską.

Wszystkim, podejmującym dzieło modlitwy, postu i umartwienia za Kościół w Chinach z serca błogosławię.

+ Wiktor Skworc

ARCYBISKUP METROPOLITA

KATOWICKI

Katowice, 20 maja 2021 r.

W ZWIĄZKU Z PRZEDŁUŻENIE RESTRYKCJI ZWIĄZANYCH Z PANDEMIĄ  W PRZESTRZENI KOŚCIOŁA STOSUJEMY ZASADĘ 1 OSOBA NA 15 MKW.   27 OSÓB W OBRĘBIE ŚWIĄTYNI.

DZIAŁA TEŻ PRZESTRZEŃ BEZPIECZNA PRZED KOŚCIOŁEM Z MIEJSCAMI SIEDZĄCYMI I STOJĄCYMI Z ZACHOWANIEM DYSTANSU 1,5 M.
PAMIĘTAMY O DEZYNFEKCJI I MASECZKACH (Wystawione również w tyle kościoła.)

DYSTANS + DEZYNFEKCJA+ MASECZKI+ ROZWAGA

1. DYSTANS 1,5 metry zgodnie z najnowszymi wytycznymi. Od soboty 27.03.2021 obowiązują nas nowe zasady sanitarne, jedna osoba na 20 m kwadratowych. Dla naszego kościoła przekłada to się na 20 uczestników na jedną Mszę św. + osoby stojące w dystansie wokół kościoła. Dystans nie dotyczy osób zamieszkujących wspólnie, mogą siedzieć lub stać razem.
2.DEZYNFEKCJA. Dezynfekujemy obowiązkowo ręce po wejściu do kościoła. Zostały zainstalowane dodatkowe automatyczne dozowniki płynu odkażającego anti-virus przy wejściu do kościoła. Korzystajmy z nich również bezpośrednio przed przyjęciem Komunii św. na rękę.
3. MASECZKI CZYLI ZAKRYWANIE UST I NOSA - bezwzględnie obowiązkowe. Do dyspozycji wiernych, KTÓRZY ICH ZAPOMNIELI w tyle kościoła.
4. Przyjmowanie Komunii św. na rękę w nawie głównej.
5. Osoby pragnące przyjąć w tradycyjnej formie czynią to na końcu udzielania Komunii św. przyjmując Pana Jezusa przed bocznym Ołtarzem Miłosierdzia (OBOWIĄZEK ROZDZIELENIA OSÓB).
6. Za względów bezpieczeństwa sanitarnego na razie rezygnujemy z rozprowadzania kartek z intencjami, które skupiają dotyk kilkuset osób, co stwarza niebezpieczeństwo transmisji.
7.SZANUJEMY BLIŹNICH I RESPEKTUJEMY ZASADY SANITARNE W TROSCE O BEZPIECZEŃSTWO INNYCH I SWOJE.
8.SPOWIEDŹ ŚW. codziennie przed Mszami św. MOŻLIWA Z ZACHOWANIEM ZASAD EPIDEMICZNYCH POZA KONFESJONAŁEM (przed zakrystią), A TAKŻE W KONFESJONALE Z ZACHOWANIEM ZASAD (MASECZKA, DEZYNFEKCJA).
9.KANCELARIA W CZASIE PANDEMII: ograniczamy do minimum kontakt bezpośredni, drogą mailową Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., telefoniczną 32 381 46 50 i bezpośrednio po Mszach św. w sprawach niezwłocznych.
Sprawy przedślubne: termin spotkania w kancelarii umawiamy telefonicznie lub mailowo.
10.Uwaga! W kancelarii obowiązuje zasłanianie nosa i twarzy, a także wcześniejsza dezynfekcja rąk W STACJI DEZYNFEKCYJNEJ PRZED KANCELARIĄ.

1. W związku z aktualną sytuacją epidemiologiczną obowiązują nadal dotychczasowe akty prawne i wskazania, z uwzględnieniem bieżących aktualizacji kościelnych i cywilnych.

2. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 marca 2021 r. odnośnie do limitu uczestników nabożeństw w kościołach, w Eucharystii niech uczestniczą przede wszystkim osoby związane z intencją Mszy św. Bezwzględnie należy zachowywać zasadę – 1 osoba na 20 m2. Zaleca się zaznaczanie w ławkach bezpiecznych stref.
Z najwyższą troską trzeba też wypełniać wskazania dotyczące bezpieczeństwa, stosowania dystansu osób, zasłaniania ust i nosa (z wyjątkiem głównego celebransa) oraz dezynfekcji powierzchni i wietrzenia kościoła.
Za te profilaktyczne i konieczne działania odpowiedzialni są proboszczowie i administratorzy parafii, którym stanowczo przypominam obowiązek posłuszeństwa (por. kan. 273).

3. Przypominam, że ważna jest nadal dyspensa od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej Mszy św., dlatego w aktualnej sytuacji serdecznie zachęcam wiernych do duchowej łączności, szczególnie w liturgii dni Wielkiego Tygodnia, za pośrednictwem transmisji telewizyjnych i radiowych, a także do korzystania z transmisji archidiecezjalnych lub parafialnych celebracji, udostępnianych za pośrednictwem Internetu.
W dni Triduum Sacrum zachęcam do korzystania z transmisji z katowickiej katedry, która jest pierwszym miejsce sprawowania paschalnych tajemnic naszego zbawienia, uobecnianych w liturgii Kościoła.

4. Mając na uwadze niebezpieczeństwo zakażenia się wirusem drogą kropelkową, kolejny raz usilnie zalecam wiernym przyjmowanie Komunii św. na rękę, a celebransom tę formę jej udzielania. O tym zaleceniu celebrans Mszy św. powinien informować każdorazowo wiernych w ramach wstępnego pozdrowienia lub bezpośrednio przed udzielaniem Komunii św.
Osobom, które mimo zalecenia chcą przyjąć Komunię św. do ust, należy jej udzielić na końcu obrzędu Komunii św. lub równocześnie w innym miejscu kościoła, jeśli pozwala na to liczba szafarzy. Szafarze są również zobowiązani – przed i po udzielaniu Komunii św. - do koniecznych zabiegów dezynfekujących.
Nadzwyczajni szafarze Komunii św. są również proszeni o przyjmowanie Komunii św. na rękę.

5. W ciągu dnia kościoły pozostają otwarte. Zachęcam wiernych, zwłaszcza gdy z uwagi na bardzo poważną sytuację epidemiczną na Górnym Śląsku nie będą mogli wziąć udziału w Mszach świętych i nabożeństwach, do nawiedzania kościoła i adorowania Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie w całym okresie wielkanocnym.

6. Apeluję do Księży Dziekanów, aby wzorcowo przestrzegali wskazań zawartych w Zarządzeniu i reagowali na ewentualne zgłoszenia ich lekceważenia w parafiach dekanatu.

 

Powyższe Zarządzenie należy przedstawić wiernym oraz umieścić w gablotce i na stronie internetowej parafii.